Κύρα Λέσο! Πλουσκουτέσου! Φθάνουμε στην τελευταία ημέρα του δωδεκαημέρου, τα Φώτα.

«Παππού θα μου πεις ξανά το βλάχικο παραμύθι με τους καλικάντζαρους;» Είναι το πρώτο που μου ζητάει η αγαπημένη μου εγγονούλα κάθε φορά που επικοινωνούμε μέσω Skype.

Ιαρά ούνα ουάρα τ΄ ατσέλου κιρό ουν μουράρου, σι σιάρα ντι Χριστού, ακλό λα μουάρα τσι λουκρά, απριάσι φόκου τα σι αντάρ ζόρνου, σι φρίγκ σουγλιμόλου, σι σάτουρ κα όμου σ΄ έλου, κα ιαρά ατζούν τζούα τούτα.

Κάθε σπίτι στη Τρυγόνα χωριό είχε το δικό του γουρούνι, το αγόραζαν μικρό την Άνοιξη, το έκλειναν στο κουμάσι, για να μην κινείται και αδυνατίζει και το τάιζαν τρεις φορές την ημέρα λουτούρια- πίτουρο ζεστό κι αλάτι, αποφάγια, τυρόγαλο, βρασμένα μήλα και κολοκύθια πασπαλισμένα με καλαμποκάλευρο και βελανίδια.

Η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα έχει αρχίσει και επιτέλους σε λίγες μέρες θα μπορούμε να απολαύσομε τη μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης μαζί με δικούς μας ανθρώπους.

Η καταγωγή μου είναι από ένα μικρό χωριό της Πιερίας που ονομάζεται Καρίτσα, και οι κάτοικοί του στην πλειοψηφία τους είναι Βλάχοι.