Η παραδοσιακή ελληνική λαϊκή τέχνη, παραγωγική δραστηριότητα στο πλαίσιο του λαϊκού υλικού βίου και των αργών ρυθμών της προβιομηχανικής κοινωνίας, έδωσε έργα των χεριών δεμένα με τις πρακτικές ανάγκες και τις συμβολικές σκοπιμότητες και αξίες της καθημερινής και της επίσημης ζωής, τα οποία, εκ παραλλήλου, αντικαθρέφτισαν την αισθητική αντίληψη και τη φιλοκαλία του λαού και ανέδειξαν την κατά τόπους τεχνολογική και, γενικότερα, πολιτισμική παράδοση.

Η παρούσα μελέτη προέκυψε από ένα ευρύτατο ενδιαφέρον για την κοινότητα και τους ανθρώπους της, που γεννήθηκε στο πλαίσιο της συμμετοχής μου ως επιστημονικής συνεργάτιδας στην πιλοτική έρευνα που διενεργήθηκε στο Σέσκλο, υπό την αιγίδα του Δήμου Αισωνίας και της επιτροπής ερευνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Από τα Μεγάλα Λιβάδια του Πάικου στις αρχές του 20 ου αιώνα, ένα βλάχικο κεφαλοχώρι εκείνα τα χρόνια, ακολουθώντας με τα κοπάδια τους τα ποταμίσια νερά για τα χειμαδιά στο Νταούτ Μπαλί (Ωραιόκαστρο των προσφύγων), στο όργιο της Ρουμάνικης προπαγάνδας και στη μεγάλη μετανάστευση των Αρμάνων (Βλάχων) στη Ρουμανία.

Οι τελετουργίες είναι εκείνες οι πολιτισμικές μορφές που στοχεύουν, εκτός των άλλων, στη συνοχή μιας ομάδας, την αναπαραγωγή του πολιτισμικού της κεφαλαίου και λοιπόν στην οριοθέτησή της σε σχέση με τους άλλους (Βell 1977: 83, Bloch 1989:3-10, Aυδίκος 2010: 271).