Πώς νιώθω ακόμα τα χέρια των Βλάχων να ανοίγουν σαν τεράστιες φτερούγες και να μ’ αγκαλιάζουν με δύναμη! «Βίνι φιτσόρλου, ήρθε το αγόρι!» Με σήκωναν ψηλά και μετά με πετούσαν στον αέρα και με ξανάπιαναν. Και δώστου απ’ την αρχή! Ο φόβος μην πέσω και σκάσω στο χώμα μού γαργαλούσε τα σωθικά μου, μα τι περίεργος φόβος ήταν εκείνος που μου έδινε συγχρόνως και ευχαρίστηση!