Φίλοι στην ειρήνη, σύντροφοι στη μάχη, Κούντου, λούνα βίνι, τραγουδούν οι Βλάχοι. Κούντου, λούνα βίνι κι ό,τι θέλει ας γίνει...

Η παρούσα μελέτη προέκυψε από ένα ευρύτατο ενδιαφέρον για την κοινότητα και τους ανθρώπους της, που γεννήθηκε στο πλαίσιο της συμμετοχής μου ως επιστημονικής συνεργάτιδας στην πιλοτική έρευνα που διενεργήθηκε στο Σέσκλο, υπό την αιγίδα του Δήμου Αισωνίας και της επιτροπής ερευνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Η παραδοσιακή ελληνική λαϊκή τέχνη, παραγωγική δραστηριότητα στο πλαίσιο του λαϊκού υλικού βίου και των αργών ρυθμών της προβιομηχανικής κοινωνίας, έδωσε έργα των χεριών δεμένα με τις πρακτικές ανάγκες και τις συμβολικές σκοπιμότητες και αξίες της καθημερινής και της επίσημης ζωής, τα οποία, εκ παραλλήλου, αντικαθρέφτισαν την αισθητική αντίληψη και τη φιλοκαλία του λαού και ανέδειξαν την κατά τόπους τεχνολογική και, γενικότερα, πολιτισμική παράδοση.

Από τα Μεγάλα Λιβάδια του Πάικου στις αρχές του 20 ου αιώνα, ένα βλάχικο κεφαλοχώρι εκείνα τα χρόνια, ακολουθώντας με τα κοπάδια τους τα ποταμίσια νερά για τα χειμαδιά στο Νταούτ Μπαλί (Ωραιόκαστρο των προσφύγων), στο όργιο της Ρουμάνικης προπαγάνδας και στη μεγάλη μετανάστευση των Αρμάνων (Βλάχων) στη Ρουμανία.