Η Μηλιά ( Αμέρου κατά την τοπική βλάχικη διάλεκτο ) είναι ένα απ' τα ωραιότερα χωριά της Ηπείρου. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1250 μέτρων πάνω απ' την επιφάνεια της θάλασσας, στον ορεινό όγκο της Πίνδου. Γεωπολιτικά ανήκει στον νομό Ιωαννίνων και ειδικότερα καταλαμβάνει το βορειοανατολικό τμήμα του νομού, σε απόσταση μόλις 65 χιλιομέτρων από τα Γιάννενα.
Συγκαταλέγεται στα βλαχοχώρια της Πίνδου, με μόνιμο πληθυσμό 450 κατοίκους. Με την εφαρμογή του προγράμματος « Ι. Καποδίστριας » παρέμεινε ανεξάρτητη κοινότητα του Νομού Ιωαννίνων, εκτάσεως 54.000 στρεμμάτων, εκ των οποίων τα 36.000 είναι δάση. Αγκαλιασμένη απ' τα όρη Λιβάδι, Μαυροβούνι και Τσαπούλη της οροσειράς της Πίνδου και απ' τα Αντιχάσια , βρίσκεται μεταξύ του Μετσόβου (Ν. Ιωαννίνων), του Μαλακασίου, της Παλιάς Κουτσούφλιανης (Ν. Τρικάλων) και της Κρανιάς (Ν. Γρεβενών),στη γωνιά της συμβολής των ορίων της Ηπείρου, Θεσσαλίας και Δ. Μακεδονίας. 

Είναι ένας από τους σημαντικότερους διατηρητέους παραδοσιακούς οικισμούς της Ελλάδας. Ένα από τα δέκα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης. Έχει ιστορία πολλών αιώνων. Και κάποιοι το θεωρούν αναμφίβολα το ωραιότερο χωριό της Β. Ελλάδας. Και όσοι το έχουν επισκεφθεί το έχουν βάλει πια στην καρδιά τους.
Το Νυμφαίο, είναι κτισμένο στις κορυφογραμμές του Βίτσι, σε υψόμετρο 1.350 μ. στις παρυφές του πανάρχαιου παρθένου δάσους. Πρωτοκατοικήθηκε το 1385 και γνώρισε μεγάλη οικονομική άνθηση, που κορυφώθηκε από τον 18ο αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ού, όταν οι δαιμόνιοι Βλάχοι έμποροί του εξαπλώθηκαν σε Δύση και Ανατολή.

Βλάστη, Μπλάτσι ή Βλάτσι, κοινότητα της επαρχίας Εορδαίας (εκκλησιαστικά ανήκει στη Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης). Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1200μ. μεταξύ των βουνών Ασκίου (Σινιάτσικου) και Μουρικίου. Υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα προπύργια του Ελληνισμού κι ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια της Δυτικής Μακεδονίας σύμφωνα πάντοτε με τις παραδόσεις, τις μαρτυρίες, τα ήθη και τα έθιμα.
Από ιστορικά στοιχεία που υπάρχουν η ίδρυση της Βλάστης πιθανότατα υπήρξε προ της Βυζαντινής εποχής, ως οικισμού. Η ανάπτυξη της άρχισε μετά το 1500 μ.Χ. από καταδιωκόμενους Χριστιανούς, Μακεδόνες και Βορειοηπειρώτες, που αναγκάζονταν να ανεβαίνουν σε ορεινές περιοχές, απρόσιτες από τους κατακτητές. 

Ο εκμοντερνισμός των πάντων μέσα στις τελευταίες δεκαετίες ίσως δημιουργεί την αίσθηση σε ορισμένους πως οι Βλάχοι δεν πολυενδιαφέρονται για την ιστορία και τις παραδόσεις τους. Και πως με την καταγραφή τους ασχολούνται μόνο οι ειδικοί, οι οποίοι πολλές φορές γράφουν πλήρως αποστασιοποιημένοι συναισθηματικά, αφού η συγγραφή τέτοιων εργασιών αποτελεί μέρος της δουλειάς και του βιοπορισμού τους.
Επιπλέον έχουμε το φαινόμενο της ενασχόλησης με τη “βλάχικη θεματολογία” ανθρώπων που δεν είναι βλάχικης καταγωγής. Αν και τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχουν γραφτεί και εκδοθεί αρκετά αξιόλογα βιβλία γύρω από τα θέματα των Βλάχων, θα μπορούσε κανείς να επισημάνει πως τα περισσότερα από αυτά αφορούν είτε πολύ ειδικά, είτε πολύ γενικά θέματα.