Κατά καιρούς σε διάφορες αναρτήσεις που έχω κάνει, αναφέρω ότι είμαι Βλάχα (και χαίρομαι γι’ αυτό), αλλά δυστυχώς, δε μιλάω τη μητρική μου γλώσσα. Και όταν λέω μητρική μου γλώσσα κυριολεκτώ.

Στο βιβλίο του, Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των έξωθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της Επαναστάσεως, ο Φώτης Χρυσανθόπουλος παραθέτει και ονόματα «βλαχοποιμένων» αγωνιστών.

Τα Βαλκάνια αποτέλεσαν και αποτελούν έναν από τους πιο ευάλωτους από γεωγραφική, γεω-στρατηγική, οικονομική, κοινωνικοπολιτική και πνευματική - πολιτιστική σκοπιά χώρο όχι μόνο της ευρωπαϊκής ηπείρου αλλά και του κόσμου γενικά

Ο Δημήτριος Δάρβαρης (Βλαχοκλεισούρα 1757- Βιέννη 1823) λόγιος και παιδαγωγός των αρχών του 19ου αιώνα υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού που έδρασε κυρίως στο Ζέμουν και τη Βιέννη της Αυστροουγγαρίας.

Όταν λέγωμεν σήμερον εις τας Αθήνας Βλάχα ή Βλάχισσα, έννοούμεν ως επί το πλείστον τα μετέωρα εκείνα, τα οποία εκ διαλειμμάτων επιτέλλουσιν εις τον οριζοντα της Ελλάδος από βορρά και επιρρίπτουσιν εις την λιπράν αυτής γην τον χρυσούν υετόν των παριστρίων πεδιάδων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ήμουν περίπου 10 ετών, μας επισκέφθηκαν δύο «Αλβανοί» στο σπίτι. Όταν ρώτησα την μητέρα μου τι θέλουν αυτοί οι ξένοι, μου απάντησε κάπως αυστηρά και κοφτά ότι είναι πρώτα ξαδέρφια της γιαγιάς μου…