Ο μοναχός Αβέρκιος
- Κατηγορία: Ιστορίες - Γεγονότα Δημοσιεύτηκε: Παρασκευή, 23 Οκτωβρίου 2015 09:55 Εμφανίσεις: 1704
Εν έτει 1822-1824, ότε εξ αφορμής της επαναστάσεως του Αλή πασά και των Ελλήνων είχον καταπλημμυρίσει την Ήπειρον τα πολυάριθμα σουλτανικά στρατεύματα και διεσκορπίσθησαν πολλά χωρία, καταφυγόντων των κατοίκων εις τα βουνά ή εκτός της Ηπείρου, μήτηρ τις εξ Αβδέλας, βλάχικου χωρίου του Πίνδου, μετά του μικρού βρέφους της Αθανασίου κατέφυγε τότε εις Ελασσώνα της Μακεδονίας. Μετά τίνα έτη η γυνή αύτη αφιέρωσε το ηλικιωθέν τέκνον της εις τας μονάς του Aγίου Όρους όπως εκπαιδευθή και περιβληθή το ιερατικόν σχήμα, όπου ο Αθανάσιος ηγαπήθη εξαρετικώς υπό τινος ψυχοπατέρα του ηγουμένου.
Επειδή δε ήτο ευφυέστατος και ηγάπα τα γράμματα, εις το διάστημα δεκαετίας περίπου εγένετο κάτοχος της θύραθεν παιδείας και εις ηλικίαν 15-16 ετών εχειροτονήθη διάκονος, λαβών το όνομα Αγαθάγγελος.
Μετά διαμονήν ετών τινων ο ψυχοπατέρας του ηγούμρνος τω ανέθεσε την διεύθυνσιν των υπο την επίβλεψιν του μοναστηρίων του Αγίου Όρους, ύστερον δε εψηφίσθη διευθυντής και εις πολλά άλλα τοιαύτα επαξίως λίαν της εξιδιασμένης ικανότητός του, ότε και μετωνομάσθη Αβέρκιος.
Η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων
«Συνεννοήσεις διεξάγονται μεταξύ του Προέδρου του Ρωμουνομακεδονικού Συλλόγου γερουσιαστού Λεόντη και των υπουργών Λαχωβάρη και Δισέσκου, όπως δοθή, επί τη ευκαιρία των εορτών, εις τους ταλαιπωρουμένους Ρωμούνους της Μακεδονίας, μέρος του χρηματικού ποσού το οποίον η ρουμουνική Κυβέρνησις εισέπραξε παρά των Ελλήνων (της Ρουμανίας), δια της αυξήσεως των δασμολογίων, κατά την διακοπήν των Ελληνορωμουνικών σχέσεων.
Οι μετά βαθυτάτου σεβασμού και αρρήτου ευγνωμοσύνης υπογεγραμμένοι Ελληνόβλαχοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί Κρουσόβου, της αναξιοπαθούσης εσχατιάς του Ελληνισμού δεινώς δε δοκιμασθείσης και δοκιμαζομένης έτι, αλλ' όμως στερρώς εχομένης της πατρώας θρησκείας και γλώσσης, της ακροπόλεως ταύτης της Ορθοδοξίας, τέκνα πειθήνια και αφωσιωμένα τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, ού μην δ' αλλά και πιστότατοι υπήκοοι της Αυτού Μεγαλειότητος του Άνακτος ημών, αρρήκτω ηθικώ δεσμώ συνηνωμένοι, εν αδιασπάστω συνεκτικώ κρίκω κεκυρωμένω υπό των πατροπαραδότων παραδόσεων, συν τη εν ήθοις τε και εθίμοις κεκτημένη αφοσιώσει μετά των ελληνιστί διαλεγομένων αδελφών ημών, αυθορμήτως, μετ' αποστροφής και αγανακτήσεως, αποκηρύττομεν γεγωνυία τη φωνή και ομοθύμως καταδικάζομεν, ευλαβώς διαμαρτυρίαν ποιούμενοι, ως παντάπασιν εξευτελιστικόν και μονονού παραπαιόντων και παράκρουσιν φρενών υποστάντων, το αντικρύς μωρόν και σαθρότατον διάβημα των ευαριθμότατων αργυρωνήτων, ου μην δε και πάσης αντιλήψεως εχεφρόνων ανθρώπων εστερημένων προπαγανδιστών συμπολιτών ημών, των, καίπερ αφθόνω χρυσίω δημιουργηθέντων και συγκρατουμένων, αλλ' όμως μόλις τον ασήμαντον αριθμόν των 100 οικογενειών απαρτιζόντων...