Βλάχοι και ελληνισμός

Η Θεσσαλονίκη, κεντρική πύλη, οικονομικό και πολιτιστικό μητροπολιτικό κέντρο των Βαλκανίων επί 20 περίπου αιώνες, συνδέεται ανέκαθεν άρρηκτα με τους Βλάχους. Άλλωστε είμαστε οι μόνοι που στη λαλιά μας διασώζουμε το αρχαιότατο όνομά της. Ιδού τρεις αποκαλυπτικοί προαιώνιοι δεσμοί:
1. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι στον Θερμαϊκό κατά τους Μηδικούς Πολέμους, πριν 2.500 σχεδόν χρόνια, υπήρχαν τρία κεντρικά πολίσματα: η Θέρμη, η Χαλάστρα και η Αλία. Αυτές συνένωσε, μετά δύο περίπου αιώνες, ο Βασιλεύς Κάσσανδρος σε μια μεγάλη πόλη στην οποία έδωσε το όνομα της συζύγου του και αδελφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου: Θεσσαλονίκη. Αλία στην αρχαία ελληνική σημαίνει θαλασσινή και αλμυρή: άλς η αλμυρή θάλασσα και άλας το αλάτι της. Το άλας στη λατινική ονομάζεται sal-salis και στη λαλιά μας sare και, γι’αυτό, εμείς οι Βλάχοι ονομάζουμε Saruna τη Θεσσαλονίκη, δηλαδή Αλία όπως την ονόμαζε ο Ηρόδοτος. Την ονομασία Saruna βρήκαν μετά. χίλια χρόνια στα χείλη των γηγενών Βλάχων οι Σλάβοι τον 60 αιώνα μ.Χ. και, έτσι, την ονόμασαν Σόλουν.
2. Στα Αρχεία της Βενετίας φυλάσσεται έγγραφο του 1430 με το οποίο η Σύγκλητος εξουσιοδότησε τον Ενετό Βάϊλο της βενετοκρατούμενης Θεσσαλονίκης να στρατολογήσει Βλάχους πολεμιστές. Αυτοί τότε πολέμησαν τους Οθωμανούς πολιορκητές υπερασπιζόμενοι μέχρις ενός τη Θεσσαλονίκη τους την οποία είχαν εγκαταλείψει οι πλείστοι άλλοι κάτοικοί της.

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων (ΠΟΠΣΒ) και ο πρόεδρος της, κοντοχωριανός, Μιχάλης Μαγειρίας, αναπτύσσουν πλούσια δράση, με αποκορύφωμα το τελευταίο Αντάμωμα μας, σε Ανήλιο και Μέτσοβο, πρόσφατα (1-3 Ιουλίου), που στέφθηκε αναμφίβολα από επιτυχία.
Ο Μιχάλης Μαγειρίας, διαβάζω και βλέπω στην καλή Ιστοσελίδα της ΠΟΠΣΒ (http://www.vlachs-popsv.gr), καλωσόρισε τους χιλιάδες επισκέπτες για το Αντάμωμα, «... μιλώντας στη ζωντανή βλάχικη προφορική γλώσσα», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το σχετικό Δελτίο Τύπου (5/7/11)  της ΠΟΠΣΒ.

Επί πλέον, σε όλες τις παρεμβάσεις, ομιλίες, ανακοινώσεις και πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η ΠΟΠΣΒ, είναι χαρακτηριστικό ότι απουσιάζει η αναφορά στην διάσωση και διατήρηση της βλάχικης γλώσσας, σ’ ότι αφορά τον τρόπο φυσικά, με τον οποίο θα γίνει αυτό.
Αντιλαμβάνομαι ότι, η πρακτική αυτή, ενδεχομένως έχει να κάνει και με την ευαίσθητη προσέγγιση εθνικών θεμάτων, από, κατά καιρούς, ανιστόρητες παρεμβάσεις ατόμων και δράσεων που σώνει και καλά επιδιώκουν να ανακαλύψουν «μειονότητες».

Του Μιχαήλ Γ. Τρίτου, Κοσμήτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Οι ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και εθνικιστικές εκρήξεις, οι οποίες παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στα Βαλκάνια, έφεραν στην επικαιρότητα και το θέμα των Βλάχων της Βαλκανικής. Ένα θέμα που πυροδοτείται έντεχνα από γνωστούς προπαγανδιστικούς κύκλους της Ρουμανίας και των Σκοπίων.

Απαράδεκτες ήταν οι πρόσφατες δηλώσεις του Προέδρου της Ρουμανίας Basescu, που ταυτίζει τους Βλάχους της Βαλκανικής με τη ρουμανική διασπορά. Στο θέμα αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε την πρέπουσα απάντηση.
Για την επιστημονική έρευνα το θέμα είναι λελυμένο. Οι Βλάχοι είναι αυτόχθονες Έλληνες εκλατινισμένοι. Είναι οι λατινόφωνοι υπήκοοι της άλλοτε απέραντης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ονομάζονται συνήθως και Αρωμούνοι. (Αρωμούνος από το προθετικό α και το λατινικό romanus, σημαίνει τον υπήκοο του ρωμαϊκού κράτους, τον ρωμάνον, ρωμαίον, ρωμιόν).

«Στον πρώιμο δέκατο ένατο αιώνα οι διαφορετικές γλωσσικές ομάδες ανάμεσα στους Ορθόδοξους της περιοχής επιδείκνυαν σημαντική αλληλεγγύη. Καθώς το βασισμένο στη γλώσσα εθνικιστικό πρόγραμμα διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη με την συνακόλουθη προσπάθεια να αναστηθούν προηγούμενα βασίλεια ως έθνη-κράτη, σοβαρή σύγκρουση προέκυψε με τους ετερόφωνους Ορθόδοξους οι οποίοι απέρριπταν την αφομοίωση. Η περιοχή με την οξύτερη αντιπαράθεση ήταν η Μακεδονία. Εδώ, οι περισσότεροι Βλάχοι, που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους ‘Αρομούνοι’[Aroumanoi (sic)] και μοιράζονταν το Ρωμαϊκό υπόβαθρο και τις εμπορικές κλίσεις με πολλούς ελληνόφωνους, προτίμησαν το ελληνικό κράτος από τις εναλλακτικές προς αυτό λύσεις. Παρόλα αυτά, ωστόσο, μερικοί προσελκύσθηκαν από την γλωσσική συγγένεια με τα Ρουμανία, παρά τη γεωγραφική απόσταση…». Αυτά, μεταξύ άλλων, αναφέρει ο C. Carras στο άρθρο του “Greek identity: A long view”, που συμπεριλαμβάνεται στο συλλογικό τόμο BalkanIdentitiesπου εξέδοσε πρόσφατα ηM. Todorova[1].