Η παράδοση αναφέρει πως το 1713 οι πρόκριτοι του Συρράκου έστειλαν μια ομάδα Συρρακιωτών να κατοικήσει στην Πουσβάλα (Βαθύπεδο), ιδρύοντας και σχολείο για τα παιδιά τους, για δυο λόγους : Πρώτον το Συρράκο δεχόταν επιδρομές για πλιάτσικο (κλέψιμο) απ'ταβόρεια και δεύτερον...
Οι πρόκριτοι ήθελαν να μειώσουν και τον πληθυσμό του χωριού. Έτσι, δεκαεπτά τολμηροί μικροκτηνοτρόφοι, που δε χωρούσαν στα μεγάλα τσελιγκάτα, εγκατέλειψαν το Συρράκο με τις οικογένειές τους και εγκαταστάθηκαν οικειθελώς πάνω απ' το βράχο της Κακάβας έχοντας στη διάθεση, τους το βοσκοτόπι του Συρράκου Κελάρι. Αυτοί στηθήκαν εμπόδιο στους πλιατσικολόγους με αποτέλεσμα οι Συρρακιώτες να νιώσουν σημαντική ανακούφιση απ' τους επιδρομείς. Οι κτηνοτρόφοι αυτοί αποτέλεσαν τον πυρήνα της συγκρότησης της Πουσβάλας (Βαθυπέδου) και ήταν ικανοποιημένοι, γιατί είχαν στη διάθεση των ποιμνίων τους αρκετά βοσκοτόπια.
Η Πουσβάλα, μέχρι το 1821, αποτελούσε ενιαία κοινότητα με το Συρράκο και στη δημογεροντία του Συρράκου συμμετείχε και ένας Πουσβαλίτης δημογέροντας. Οι Πουσβαλίτες πλήθυναν κι αυτοί και στο διάστημα 1821 -1822, που το Συρράκο δεν είχε ανασυγκροτηθεί απ' την καταστροφή του, ίδρυσαν δική τους κοινότητα και κατάφεραν ν' αποσπάσουν απ' το Συρράκο και δεύτερο βοσκοτόπι, το Σπανό, προσφέροντας στον Τούρκο διοικητή της περιοχής ένα πιθάρι μέλι απ' τα μελίσσια του βράχου της Κακάβας και ένα σεβαστό για την εποχή εκείνη χρηματικό ποσό.
Ανήμερα της γιορτής των Αγίων Αποστόλων συγκεντρώνονταν Συρρακιώτες και Βαθυπεδιώτες και με ευλάβεια τελούσαν τη Θεία Λειτουργία. Μετά όλοι μαζί πήγαιναν στη Στιάρπα, έψηναν αρνιά και γλεντούσαν μέχρι το μεσημέρι. Το απόγευμα επέστρεφαν στα χωριά τους και οι Συρρακιώτες συνέχιζαν το παραδοσιακό πανηγύρι στο Χοροστάσι.
Απόσπασμα από το βιβλιο του Σπύρου Νταλαούτη με τίτλο “Συρράκο-Τοπωνύμια” «Ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο»