Στην παρούσα εργασία το ενδιαφέρον μας εστιάζεται στη βλαχόφωνη κοινότητα του Κεφαλοβρύσου της οποίας μείζον χαρακτηριστικό, που τη διαφοροποιεί από όμορες κοινότητες, είναι η μαζική μετανάστευση, ουσιαστικά η ολοκληρωτική σχεδόν μετακίνησή της προς την Ομοσπονδιακή Δυτική Γερμανία, από τη δεκαετία του 1960 και μετά.
Το «ρουφέτι τον αγογιάτον»
Στο παλιό κατάστιχο της «Ζωοδόχου Πηγής», ενός μικρού μοναστηριού στα νότια του Μετσόβου, επισημάναμε την παρακάτω καταγραφή: «1707 απριλίου 22 σίν θεο άγιο ηδού γράφομε τά όσα έδοσαν τό ρουφέτι τον αγογιάτον [1] και σίμερον τά γράφομε τα οσα εδοσεν ο καθένας και τα γράφομε τα ονόματα στίν πρόθεσι να φανουν ».
Πρωί ψυχοσάββατου κάθε νοικοκυρά ετοιμάζει την κινίστρα της (ψάθινο στρόγγυλο πανέρι).
Οι πληροφορίες για τα τοπωνύμια του Σελίου αντλήθηκαν από ντόπιους πληροφοριοδότες και κυρίως από το ανάτυπο του ΙΓ΄ τόμου των Μακεδονικών της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών με τίτλο Τοπωνύμια Σελίου Βέροιας του Νίκου Παπαδόπουλου (Θεσσαλονίκη 1973).
Η εργασία στοχεύει, αξιοποιώντας τα στοιχεία της έρευνας και επεξεργασίας του Μητρώου των Μοναστηριωτών και του Αρχείου της Πρόνοιας, να παρουσιάσει την συνολική αποτύπωση της αστικής αποκατάστασης των εγκατασταθέντων Μοναστηριωτών προσφύγων στην Φλώρινα.
Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 150 χρόνια από τότε που ο W. Μ. Leake (1835) πέρασε από το Συρράκο και τους Καλαρρύτες και περιέγραψε με θαυμασμό αυτά τα δίδυμα βλαχοχώρια, ώστε να ασχοληθούν οι επιστήμονες με τη μελέτη του Συρράκου.
