Για την ύπαρξη μιας γραμματικής της βλάχικης γλώσσας που έγραψε ο συρρακιώτης γιατρός στην αυλή του Αλή Πασά Γ. Τσαπρασλής μας πληροφορεί ο Κώστας Κρυστάλλης στη μελέτη του Οι Βλάχοι της Πίνδου που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1891 στο περιοδικό Εβδομάς.

Μετά και την δεύτερη έκδοση του Ελληνοβλάχικου λεξικού των Βλάχικων της πατρίδας μου Λάιστας ακολουθεί το ΒΛΑΧΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, γραμμένο και αυτό με το Ελληνικό αλφάβητο και απευθυνόμενο σε Έλληνες Βλάχους γνώστες Βλάχικων, αφού κάποιος θα πρέπει να γνωρίζει λέξεις της λαλιάς μας, ώστε να ανατρέξει για την μετάφρασή τους στην Ελληνική γλώσσα.

Στα μέσα, περίπου, του 18ου αι. στην Κλεισούρα της Δυτικής Μακεδονίας γεννήθηκε ο Δημήτριος Δάρβαρης, γιος του πλουσίου έμπορου Νικόλαου Δάρβαρη.

Caleshia, bella, butshka, vacrăna, carabasha, tshula, laia, matusha, cernuta, tshipuviza, shargava, cuatsina, shuta, ruda, liara, ciorba, canuta, scluapa, stearpa, lăptuasa, mătritsi, berbecu, trapa, trapa părtshu, trapa tshucutitu, luătă, tornica, nuatinu, vituliu, mluara neelucidate, edu, capra, uaia, gesa, flora... μερικές είναι αυτές οι λέξεις, τα ονόματα, που έχει η βλαχική γλώσσα για τα γιδοπρόβατα, εξαιρουμένων των άλλων ζώων...