Εν έτει 1822-1824, ότε εξ αφορμής της επαναστάσεως του Αλή πασά και των Ελλήνων είχον καταπλημμυρίσει την Ήπειρον τα πολυάριθμα σουλτανικά στρατεύματα και διεσκορπίσθησαν πολλά χωρία, καταφυγόντων των κατοίκων εις τα βουνά ή εκτός της Ηπείρου, μήτηρ τις εξ Αβδέλας, βλάχικου χωρίου του Πίνδου, μετά του μικρού βρέφους της Αθανασίου κατέφυγε τότε εις Ελασσώνα της Μακεδονίας. Μετά τίνα έτη η γυνή αύτη αφιέρωσε το ηλικιωθέν τέκνον της εις τας μονάς του Aγίου Όρους όπως εκπαιδευθή και περιβληθή το ιερατικόν σχήμα, όπου ο Αθανάσιος ηγαπήθη εξαρετικώς υπό τινος ψυχοπατέρα του ηγουμένου.
Επειδή δε ήτο ευφυέστατος και ηγάπα τα γράμματα, εις το διάστημα δεκαετίας περίπου εγένετο κάτοχος της θύραθεν παιδείας και εις ηλικίαν 15-16 ετών εχειροτονήθη διάκονος, λαβών το όνομα Αγαθάγγελος.
Μετά διαμονήν ετών τινων ο ψυχοπατέρας του ηγούμρνος τω ανέθεσε την διεύθυνσιν των υπο την επίβλεψιν του μοναστηρίων του Αγίου Όρους, ύστερον δε εψηφίσθη διευθυντής και εις πολλά άλλα τοιαύτα επαξίως λίαν της εξιδιασμένης ικανότητός του, ότε και μετωνομάσθη Αβέρκιος.
Δι' υπόθεσιν τινα των μοναστιρίων είχε μεταβή τότε εις Κωνστανινούπολιν ότε δ' επέστρεφεν εκείθεν, έμαθεν εις την παραλίαν, όπου τα Μετόχια, παρά τινος λεμβούχου καπετάν Σταμάτη τον θάνατον του ψυχοπατέρα του ηγουμένου μετά τόσης λύπης, ώστε έπεσεν επί του εδάφους ώσει απόκληκτος, και μολις κατώρθωσαν να τον φέρουν εις τας συναισθήσεις του.
Αλλ' ο θάνατος του ψυχοπατέρα του τον κατέβαλεν εις άκρον, ενώ δε ήτο πριν υγειέστατος ήλθε την άνοιξιν του έτους εκείνοτ εις Αβδέλαν της Ηπείρου, στην πατρίδα του, αδύνατος και εξησθενισμένος, οπόθεν επέστρεψε τονΣεπτέμβριον εις Άγιον Όρος, αναλαβών κάπως. Εκείθεν απεστάλη πάλιν εις Βουκουρέστιον ίνα λάβη τους λογαριασμούς των εισοδημάτων των εν Βλαχία Μετοχίων του Αγίου Όρους. Αλλ' οι εν Βλαχία καλόγηροι μας, οίτινες -γνωρίζομεν πάντες,- με τα χρήματα των ιερών εισοδημάτων αντί να εξελληνίσουν τους Ρωμούνους και τους Βουλγάρους, είχον μεταμορφωθή εις χοίρους και εκυλίοντο εις αδιεξόδους βορβόρους ακολασιών, εις, εις μεν τον Αβέρκιον, ζητούντα τους λογαριασμούς τα έφερναν γύρα, εις δε τους εν Αγίω Όρει έγραφον, αναισχύτως ! -ότι πολύ άσχημα έπραξαν ν' αποστείλωσι προς αυτούς τοιούτον λύκον (τον Αβέρκιον), όστις ήτο ικανός ν' αποκαλύψη όλα τα όργια των δια το παραμικρόν. Οι δ' εν Αγίω Όρει συνάδελφοι των εν Βλαχία αξιοτίμων μοναχών, ευρόντες αφορμήν τινα, ανεκάλεσαν τον Αβέρκιον, όστις εζήτησε τότε τουλάχιστον τα έξοδα της επιστροφής του, αλλ' οι καλόγηροι τω ηρνήθησαν και αυτά, παραπέμποντες τον να τα ζητήση παρά των αποστειλάντων αυτόν εκεί.
Η εποχή αύτη ήτο η λαμπρά δια την Ρωμουνίαν εποχή του Κούζα. Μετά τούτου σχετισθείς ο Αβέρκιος, έκλαυσε τα παράπονα του δια την εξαχρείωσιν των καλογήρων. Και δεν παρήλθε καιρός, ότε ετάραξεν αίφνης απ' άκρου εις άκρον τον Ελληνισμόν σύμπαντα η κατάσχεσις και εκλαίκευσις των εν Βλαχία μοναστηρίων μας. Απο το πραξικόπητα τούτο του Κούζα, ούτινος αιτία εστάθη η εσχάτη εκείνη εξαχρείωσις των καλογήρων μας, υπέρ πάσαν άλλην ελληνικήν χώραν εζημιώθη η ημετέρα Ήπειρος. Άλλοτε θα γράψωμεν εκτενώς τι έχασεν εις Βλαχίαν η Ήπειρος. Σήμερον πρόκειται περί του Αβερκίου, όστις απογοητευθείς έκτοτε εκ τε του ελληνικού κλήρου και της ελληνικής πολιτικής εμυήθη εις τους πόθους και τα αισθήματα των Ρωμούνων και εγένετο ο πρώτος ιδρυτής της προς εκρωμουνισμόν της Ηπείρου, Θεσσαλίας, Αλβανίας και Μακεδονίας συσταθείσης και υφισταμένης εισέτι προπαγάνδας.
Ο Αβέρκιος έλαβε παρά του Κούζα όχι μόνον τα έξοδα της επιστροφής του εις την Μακεδονίας και Ήπειρον αλλά και επί πλέον χρηματικά ποσά, μεθ' ων ήλθεν εις Γρεββενά και λαβών μεθ' εαυτού 12 βλαχοπαίδας εκ των Βλαχοχωρίων της Ηπείρου και Μακεδονίας τους έφερεν εις Βουκουρέστιον, όπου εις το κατ' αρχάς εκεί συσταθέν σχολείον της προπαγάνδας τους εξεπαίδευσε και τους απέστειλε μετά ταύτα ως αποστόλους της ρωμουνικής ιδέας εις Ήπειρον και Μακεδονίαν. Εις δε των πρώτων εκείνων εκείνων μαθητών του Αβερκίου ήτο και ο σήμερον αρχηγός της προπαγάνδας, Απόστολος Μαργαρίτης, εξ Αβδέλας της Ηπείρου επίσης καταγόμενος. Ο Αβέρκιος δε απεβίωσε προ ολίγων ετών μοναχός εις την μονήν του Γκριζάνου.
