Τραγούδια - Χοροί

Γενικά στοιχεία – Γεωγραφική θέση.
Η Βλάστη το ιστορικό Μπλάτσι είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1.240 μέτρα , σ΄ ένα μικρό οροπέδιο που περιορίζεται από τα βουνά Σινιάτσικο και Μουρίκι, βόρεια της Κοζάνης και σε απόσταση 25 χιλ. από την Πτολεμαϊδα.
Η ιστορία της Βλάστης ξεκινά ανάμεσα στα 1510-1571 τότε που κάτω από την πίεση των Τούρκων ελληνικοί πληθυσμοί κυρίως από το χώρο της Ηπείρου, αναγκάζονται να ζητήσουν καταφύγιο στο Μπλάτσι.
Άξιοι δουλευτάδες της γης, τεχνίτες της ραπτικής, ξυλουργικής και της χρυσοχοΐας και έμποροι μεταμορφώνουν τις καλύβες σε σπίτια περίλαμπρα και η Βλάστη γίνεται ορμητήριο για Βενετιά, Τεργέστη, Λιβόρνο, Μασσαλία, Βιέννη και Βουδαπέστη όπου βρίσκει διέξοδο το εμπορικό τους δαιμόνιο.
Παράλληλα η πλούσια βλάστηση επιτρέπει την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας. Δημιουργούνται τα περίφημα τσελιγκάτα που περιλάμβαναν στην κατοχή τους από 5.000 έως 10.000 αιγοπρόβατα. Η πλούσια σε μαλλί παραγωγή ευνόησε την ανάπτυξη της υφαντικής τέχνης. Η ευαισθησία της Βλατσιώτισσας και το πηγαίο αισθητικό της τάλαντο συντέλεσε ώστε να βγουν από τα χέρια της αληθινά δημιουργήματα λαϊκής τέχνης.  

Ιστορικά στοιχεία
Εξίσου μεγάλο είναι και το ανθρώπινο πνευματικό δυναμικό που έχει να επιδείξει η Βλάστη. Άνθρωποι της πολιτικής της επιστήμης και της τέχνης πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους για την πατρίδα, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες στις οποίες έζησαν όπως Αυστρία, Ρουμανία, Αφρική, Αμερική κ.α. Η ύπαρξη εξ άλλου σχολαρχείου στη Βλάστη σε εποχή που πνευματικές εστίες σαν κι αυτή ήταν μετρημένες στα δάχτυλα σ΄ όλη την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα μαρτυρεί πως ο αριθμός των πνευματικών ανθρώπων της Βλάστης δεν ήταν τυχαίος. Πολλά επίσης ήταν και τα τέκνα που πρόσφερε απλόχερα η Βλάστη στην υπεράσπιση της Ελλάδας ανά τους αιώνες. Θα αναφέρω ενδεικτικά τον οπλαρχηγό του 1821 Γιάννη Φαρμάκη.
Η Βλάστη , γέννησε παιδιά που πρόκοψαν, αλλά και δεν ξέχασαν το χρέος τους. Χρέος προς την ιδιαίτερη πατρίδα τους αλλά και προς την Ελλάδα. Και θα αναφέρω μερικούς από αυτούς: Κων/νος Βέλλιος, βαρόνος της Αυστρίας, το κληροδότημα του οποίου φέρει το όνομά του. Στέργιος Δούμπας, πρόξενος Βιέννης, Νικόλαος Δούμπας γερουσιαστής και σύμβουλος του αυτοκράτορα της Αυστρίας Ιωσήφ Β΄. Κων/νος Δόσιος Υπουργός εκκλησιαστικών και δημόσιας εκπαίδευσης Ελλάδας. Κων/νος Θωμαϊδης, πρόεδρος της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής αδελφότητας Κωνσταντινουπόλεως και ο μεγάλος ευεργέτης Χριστόδουλος Γαλάνος.
Η Βλάστη υπήρξε το αρχηγείο και η ψυχή του Μακεδονικού Αγώνα. Η παραμονή του Παύλου Μελά στον όμορφο τόπο μας, όπου άκουγε μόνον Ελληνικά και αντίκριζε το Ελληνικό φρόνημα των κατοίκων, τόνωσε την πεποίθησή του για την έκβαση του Αγώνα.
Η μεγαλύτερη μάχη του Μακεδονικού Αγώνα έγινε στη Βλάστη με Βλατσιώτες οπλαρχηγούς.
Αλλά και την περίοδο της Ναζιστικής κατοχής η Βλάστη δεν έμεινε αμέτοχη. Αντιστάθηκε και τιμωρήθηκε σκληρά. Πυρπολήθηκε και μέσα σε λίγες ώρες πολιτισμός 5 αιώνων χάθηκε, σώθηκαν μόνον οι εκκλησίες και το άκαμπτο φρόνημα των Βλατσιωτών.


Μουσικοχορευτική παράδοση – Πανηγύρια και εκδηλώσεις

Η άλλοτε ακμάζουσα πόλη των 8.000 κατοίκων με τα παρθεναγωγεία και τα αρρεναγωγεία, με τον πρώτο κτηνοτροφικό συνεταιρισμό με τα αρχοντικά της, την ανεπτυγμένη οικοτεχνία, τα πασίγνωστα υφαντά και τα καραβάνια των εμπόρων που έφθαναν μέχρι Μασσαλία, Βελιγράδι, Βουκουρέστι, Κωνσταντινούπολη και Οδησσό έμεινε τώρα με λίγους κτηνοτρόφους που περνούν την ώρα τους ανατρέχοντας στους θρύλους και στα μεγαλεία των παλιών καιρών.
Το καλοκαίρι όμως η Βλάστη παίρνει πνοή και κίνηση. Οι Βλατσιώτες γνωστοί από την ιστορία για την φιλοπατρία και την άσβεστη αγάπη για τον τόπο τους δίνουν έντονο παρών στο χωριό τους θερινούς μήνες και ιδιαίτερα το Δεκαπενταύγουστο. Φτάνουν για το ετήσιο προσκύνημα στα άγια χώματα και «αλυσοδένονται» το Δεκαπενταύγουστο εκατοντάδες άτομα στον «τρανό Χορό» με τους γεροντότερους τσελιγκάδες να πρωτοστατούν, θυμίζοντας τη λεβεντιά των ηρωικών μορφών του ελληνισμού της Δυτικής Μακεδονίας.
Κάποτε τέσσερις φορές το χρόνο η πλατεία έπαιρνε εξωπραγματικές διαστάσεις από χιλιάδες ανθρώπους που χόρευαν και γλεντούσαν. Εκδηλώσεις χαράς όπου αποτυπώνονταν το παρελθόν και το παρόν. Δεν υπάρχει γένος πιο φιλέορτο γράφει ο Μυριβήλης από το δικό μας. Ζούμε κάνοντας κάποια γιορτή και περιμένοντας κάποια γιορτή, θρησκευτική, εθνική ή σπιτική. Η ημέρα της γιορτής είναι ημέρα ιερή. Ημέρα χαράς, λατρείας ή πανηγυριού ενός σημαντικού γεγονότος. Η κινητήρια δύναμη της χαράς βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στη φύση του κοινωνικού ανθρώπου. Είναι καθολική και διαρκής επιδίωξη , απολύτως απαραίτητη για την καλή συγκρότηση κάθε ατόμου.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θυμούνται ακόμη με συγκίνηση τις τέσσερις γιορτινές ημέρες στη Βλάστη, στις 25 Ιουνίου που η Εκκλησία μας τιμά την εύρεση της κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου και έχει τον διακριτικό χαρακτηρισμό του «νυφοπάζαρου», η γιορτή του Αγίου πνεύματος, στις 27 Ιουλίου του Αγίου Παντελεήμονος και το Δεκαπενταύγουστο, καθώς η Παναγία είναι σημείο αναφοράς για όλους τους Βλατσιώτες.
Κάποτε πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες σ΄ αυτές τις γιορτές ξεκινούσαν οι χοροί από τις 7 το απόγευμα και τέλειωναν στις 7 το επόμενο πρωί κι ο κόσμος χόρευε ασταμάτητα τους παραδοσιακούς χορούς της Βλάστης. Στους γάμους επίσης χόρευαν ειδικούς χορούς για τη νύφη για το γαμπρό για τον κουμπάρο, για το σόι.

Το συστατικό στοιχείο των χορευτών ήταν η λεβεντιά, στις κινήσεις στη συμπεριφορά, στη στάση ζωής. ΄Ήξερε να χορεύει καλά, ήταν καλοδεχούμενος.
Αν ήταν άνδρας και αρχηγός της οικογένειας έπρεπε να στοιχειοθετεί το ρόλο του: να σηκώνει την οικογένεια για χορό, να παραγγέλνει το τραγούδι και να τηρεί την τάξη κατά τη διάρκεια της χορευτικής τελετουργίας. Αν στην οικογένεια υπήρχε κόρη της παντρειάς, καλοντυμένη χόρευε πρώτη, για να τη δει ο καλός γαμπρός. Οι δεύτερες και τρίτες στη σειρά για γάμο αδελφές της, ήταν λιγότερο περιποιημένες και χόρευαν λιγότερο μη και ανατραπεί η …τάξις.

Στον Ελληνικό παραδοσιακό χορό τα βήματα είναι συνήθως απλά. Η ουσία όμως βρίσκεται στο ύφος, το οποίο διαφέρει σημαντικά από τόπο σε τόπο και είναι δύσκολο να αποδοθεί. Καλός χορευτής δεν θεωρείται από την κλειστή κοινωνία ενός χωριού, κάποιος που απλά δεν χάνει το βήμα. Καλός χορευτής είναι εκείνος που παρατηρώντας τους παππούδες στα γλέντια και στα πανηγύρια του χωριού, έχει αφομοιώσει τον μοναδικό για την περιοχή τρόπο κίνησης και τον αποδίδει χορεύοντας σαν να είναι ένας από αυτούς. Τα βήματα του ελληνικού χορού μπορούν να διδαχθούν, η αυθεντικότητα και το ύφος όμως όχι. Αυτά περνάνε από γενιά σε γενιά μέσα από τα πανηγύρια, τα εθιμικά δρώμενα και τα γλέντια που ακόμα κρατούν στα χωριά μας.
Μελετώντας τους χορούς και τα τοπικόχρωμα τραγούδια, ανακαλύπτουμε και διαφυλάττουμε όχι μόνον την τοπική, μα και την ευρύτερη Εθνική Ιστορία. Τα περισσότερα από τα τοπικά τραγούδια της αστικοκτηνοτροφικής Βλάστης, παλιά Δημοτικά τραγούδια έχουν ξέχωρης και προνομιακής πρωτοτυπίας εκδηλωτική δομή και περιεχόμενο. Μας χαρίζουν έντονες φωτοσκιάσεις που προέρχονται από έναν καταγάλανο μα και γεμάτο εκθαμβωτικό φως ουρανό, μα και από μια ξεκάθαρη γεμάτη μυστικοπάθεια και γραφικότητα τοπική παρουσία. Κρύβουν τις περισσότερες φορές κάτι βαθύτερο, υψηλότερο που συναρπάζει, νανουρίζει και χαϊδεύει την ακοή μας και τρέφει παράλληλα την ψυχή μας. Μας βοηθούν ακόμα να ξεχωρίζουμε το γνήσιο από το νόθο, το αληθινό από το ψεύτικο.

Οργανοπαίχτες και Μουσικά ΄Οργανα

Στην ορχήστρα της Βλάστης κυριαρχούν τα χάλκινα πνευστά τα οποία πρωτοεμφανίστηκαν το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα . Η κορνέτα το τρομπόνι και τα κρουστά συνοδεύουν το κλαρίνο. Πριν εμφανιστούν τα χάλκινα το κλαρίνο συνόδευαν το λαούτο και το βιολί.
Στα 1860 στη Βιέννη δίνεται μια μεγάλη συναυλία παρούσης όλης της βιεννέζικης αριστοκρατίας με πρώτους και καλλίτερους τους Δυτικομακεδόνες προύχοντες και πραματευτάδες. Οι περισσότεροι από τους λαϊκούς μουσικοεκτελεστές προέρχονται από τις αυτοδίδακτες τάξεις των μουσικών της Εράτυρας, της Καστοριάς και της Βλάστης. Το βιεννέζικο φιλόμουσο κοινό ενθουσιάζεται. Ο Βλατσιώτης Στέργιος Δούμπας παραγγέλνει «το βαρύ». Η μεγαλοπρέπειά του και η επιβλητικότητά του συνεπαίρνουν το κοινό. Φεύγοντας από τη Βιέννη οι μουσικοί παίρνουν δώρο από τον Δούμπα πολλά χάλκινα πνευστά και τα μεταφέρουν στην πατρίδα τους.

Ήθη και ΄Έθιμα – Χοροί της Βλάστης

Ένα από τα πολλά έθιμα που διατηρούνται έως σήμερα αναλλοίωτα στη Βλάστη είναι το έθιμο του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα που γιορτάζεται στις 23 Ιουνίου.
Μακρόσυρτα Μακεδονίτικα τραγούδια , με ρυθμό, ενθουσιασμό , τραγούδια για χορό λικνιστικό, τραγούδια με αισθησιακά σκιρτήματα ακούγονται τούτη τη μέρα. Οι ανύπαντρες κοπέλες χορεύουν στην πλατεία του χωριού, ντυμένες με την μακριά αρχοντική παραδοσιακή φορεσιά της Βλάστης. Αφού χορέψουν όλες με την συνοδεία της παραδοσιακής ορχήστρας σχηματίζουν μια πομπή και ξεκινούν με τα γκιούμια στο χέρια να πάνε σε τρεις βρύσες του χωριού να «βρέξουν» τον Αϊ Γιάννη. Την πομπή ακολουθούν οι μάνες και οι θείες των κοριτσιών και όλες μαζί εναλλάξ με την ορχήστρα λένε το τραγούδι:

….Χριστόδουλος αγάπησε μια κόρη Εβραιοπούλα
Φτάνοντας σε κάθε βρύση βρέχουν μια- μια τον Αϊ Γιάννη τραγουδώντας:
…..Βρυσούλα πετροκάγκελη δως΄ μας νερό
.…Να βρέξουμε τον Κλήδονα τώρα τα΄ Αϊ Γιαννιού.
Στη διαδρομή μεταξύ των βρυσών ακούγονται από τις κοπέλες τραγούδια που η θεματολογία τους πηγάζει κυρίως από την αγάπη.

Ο τρανός χορός αποτελεί το κορυφαίο παραδοσιακό γεγονός της Βλάστης.
Χορεύεται τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στα καταπράσινα λιβάδια της Βλάστης. Το όνομά του «τρανός» οφείλεται τόσο στη σημασία του πανηγυριού αυτού όσο και στον αριθμό των χορευτών που ξεπερνούν τους 500.
Είναι ένα έθιμο που η γέννησή του συμπίπτει χρονολογικά με την εγκατάσταση στο χωριό των πρώτων κατοίκων. Μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του τρανού χορού αναβλύζει η βαθιά θρησκευτικότητα των Βλατσιωτών. Επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος είναι ότι ο χορός του Δεκαπενταύγουστου αρχίζει με το τραγούδι:

Σήμερα έχουμε καιρό να βγούμε στο σεργιάνι
Να μάσουμε γραμματικούς να φκιάσουμε παπάδες
Ν΄ ανοίξουμε τις εκκλησιές να ιδούμε τα ΄βαγγέλια
Να ιδούμε και την Παναγιά κοιμάται στα λουλούδια
Κοιμάται στα τριαντάφυλλα γυρνιέται στα λουλούδια.

Ακούγοντας τα τραγούδια μεταφερόμαστε σε καιρούς χαλεπούς για την πατρίδα. Πολλά από τα τραγούδια δημιούργησε η ανάγκη των κατοίκων να εκφράσουν με έμμεσο τρόπο την αντίστασή τους στον τούρκικο ζυγό. Χαρακτηριστικοί είναι οι παρακάτω στίχοι των τραγουδιών:

… Τούρκοι διάβαιναν και Γιανίτσαροι
και Γιανίτσαροι για μια έμορφη
για μια έμορφη σέρνει το χορό…

…Το που είστε εσείς αρχόντισσες και σεις αρχοντοπούλες
για μας έρχονται Ζουλμάδες τα Γιράνια να πατήσουν
κι άρχοντα να μην αφήσουν…

…Το χωριό μας δεν πατιέται
τι έχουμε πολλά ντουφέκια
και περίσσια παλικάρια…

Άλλα πάλι τραγούδια εξιστορούν σημαντικά ιστορικά γεγονότα που χρονολογούνται ακόμη και πριν την Τουρκοκρατία:

…να κουβαλήσει μάρμαρα πετρούλες και λιθάρια
να φκιάσουν την Αγια Σοφιά το Μέγα Μοναστήρι
να χει τρακόσα σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες…

Τέλος κάποια τραγούδια αντλούν το περιεχόμενό τους από την καθημερινή ζωή των Βατσιωτών και την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων:

… Πάνουν οι άσπρες για νερό και οι έμορφες να πλένουν
Παίρνω κι εγώ το μαύρο μου να πάω να τον ποτίσω…

…κάτω στους τρανούς τους κάμπους
και στα πράσινα λιβάδια έσπειρα σπυρί κριθάρι
φύτρωσε μαργαριτάρι…

Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ τον κώδικα του χορού, τη διάταξη των χορευτών μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι άνδρες προηγούνται και οι γυναίκες ακολουθούν Πρώτοι οι γεροντότεροι και ακολουθούν οι νεώτεροι. Επίσης τηρείται και η χρονολογική σειρά του γάμου. Μια ηλικιωμένη γυναίκα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον τελευταίο άνδρα και στην κορυφαία γυναίκα του χορού.
Ο πρωτοχορευτής συντονίζει το χορό ο οποίος αποτελεί μια αυθόρμητη συμμετοχή των απανταχού Βλατσιωτών. Σ΄ όποια γωνιά της γης και να βρίσκονται θεωρούν χρέος τους να παραβρεθούν σ΄ αυτό το άτυπο αντάμωμα κάθε χρονιά.
Οι πρώτοι στο χορό άνδρες και οι πρώτες στο χορό γυναίκες φορούν τις παραδοσιακές αρχοντικές φορεσιές και χορεύουν με αργά ρυθμικά βήματα τραγουδώντας διαδοχικά, πρώτα οι άνδρες και επαναλαμβάνουν οι γυναίκες.
Η εμμονή των Βλατσιωτών και η προσήλωσή τους στο πατροπαράδοτο έθιμο του τρανού χορού είναι πολύ ισχυρή.


Άλλοι χοροί που χορεύονται μέχρι σήμερα στη Βλάστη είναι :

Το Νυφιάτικο:
Συρτός χορός του γάμου που χορεύεται και στα πανηγύρια, από τη νύφη όταν σε μια οικογένεια ένας γάμος έχει γίνει πρόσφατα.


Το Βαρύ:
Χορός «στον τόπο», δηλαδή χορεύεται από τον πρωτοχορευτή, ο οποίος παραμένει στο ίδιο σημείο ( χωρίς να προχωρά τον κύκλο), διανθίζοντας με φιγούρες τον αργό σκοπό που παίζουν τα όργανα. Αυτός είναι προφανώς και ο λόγος που ονομάστηκε έτσι ο χορός. Πολύ σημαντική είναι η συμμετοχή του κλαριντζή, ο οποίος ανάλογα με τα πατήματα του πρωτοχορευτή αλλάζει το παίξιμό του.
Ο Κωσταντάκης:
Σκοπός που παίζεται σε ολόκληρη την ΄Ηπειρο. Πιστεύεται ότι στην Βλάστη έχει έλθει από τους κατοίκους της Μοσχόπολης όπως έχουν έλθει μαζί με αυτούς και άλλα ήθη και έθιμα της Βορείου Ηπείρου.
Ο Λούκας:
Ιστορικό τραγούδι που αναφέρεται στη δράση του Καπετάν-Λούκα (Λούκας Κόκκινος) από το χωριό Αγ.Γεώργιος Γρεβενών, κατά τον Μακεδονικό Αγώνα.
Μάνα μου τα λουλούδια μου:
Πατινάδα γάμου της ευρύτερης περιοχής της Κοζάνης. Ακούγεται στο σπίτι της νύφης , κατά τον αποχαιρετισμό των συγγενών της και σαν συνοδευτικό όταν πηγαίνει η νύφη στην εκκλησία.
Μπεράτι:
Είναι ο γνωστός σκοπός που συνηθίζεται σε όλες τις περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας και έχει πολλά κοινά μοτίβα με εκείνον της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Ελεύθερος χορός που χορεύεται σε γλέντια γάμους και πανηγύρια.
Ο Μάης:
Γυναικείος χορός, που τον χόρευαν την πρωτομαγιά στη Βλάστης.
Ζωντανός παραστατικός χορός συνυφασμένος με το γλυκόηχο νόημα και το αστείρευτο περιεχόμενο της πρωτομαγιάτικης γιορτής. Παριστάνει τη ζωντάνια της φύσης, με τον παλμό, τον ξέχωρο τόνο και την εγρήγορση.
Χασάπικος:
Ο γνωστός σε όλους χορός, προσαρμοσμένος στο μουσικό μοτίβο της περιοχής. Ο χορός ξεκινά αργά τα χάλκινα όμως δίνουν στο τέλος του χορού έναν ξέφρενο ρυθμό.
Οι Συντρόφισσες:
Γυναικείος χορός που τον χόρευαν οι ελεύθερες κοπέλες.

…Άιντε σεις συντρόφισσες για να πάμε για νερό,
σύρτε σεις δεν έρχομαι γιατί μ’ αρραβώνιασαν…
χτες προχτές την Κυριακή δακτυλίδι μου βαλαν
πυργωτό καμαρωτό και στη μέση το σταυρό


Φορεσιά
Γυναικεία

Στη Βλάστη μέχρι και πριν 30 χρόνια, για τις ηλικιωμένες γυναίκες η γιορτινή ενδυμασία ήταν παλαιού τύπου και η καθημερινή του νέου.
Σήμερα η φορεσιά της Βλάστης φοριέται από πολλές γυναίκες της Βλάστης κάθε χρόνο στη γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα , στον τρανό χορό που στήνεται στα λιβάδια της Βλάστης το 15 Αύγουστο και σε διάφορες άλλες εκδηλώσεις που αποβλέπουν στη διατήρησης των ηθών και των εθίμων μας.
Η φορεσιά της Βλάστης είναι μια αρχοντική και εντυπωσιακή φορεσιά.
Τα υφάσματα ήταν φερμένα από τη Βιέννη, την Τεργέστη, τη Βουδαπέστη.
Καντιφένιο φόρεμα από πελούζι, ένα είδος βελούδινου υφάσματος ή γυαλισμένη Βιεννέζικη μεταξόστοφα, με μανικωτό μπούστο και φαρδιά μακριά φούστα.
Η πόλκα χρυσοκέντητη, με το δικέφαλο αετό στην πλάτη και τη λουτριά φερμένη από τα Γιάννενα,
Χαρακτηριστικό της Βλατσιώτικης φορεσιάς είναι η ποδιά. Το τμήμα του σώματος που καλύπτει η ποδιά , προσφέρεται για διακόσμηση, γιατί παρέχει μια ενιαία σχεδόν επιφάνεια. Η ποδιά είναι κεντημένη με λουλούδια ή με βυζαντινά θέματα .
Το κεφαλοκάλυμμα, ο κεφαλόδεσμος, ήταν μεταξωτός, με Τυρναβίτικα δυσεύρετα κουκάκια, δεμένος με περίσσεια μαστοριά και τέχνη και όσες δεν είχαν μακριές κοτσίδες χρησιμοποιούσαν τα περούκλια δηλ. κοτσίδες από κολαρισμένα αποχτενίδια.
Οι πεθερές φορούσαν τη σιούρκα, περίπλοκο αυστηρό επιβλητικό κεφαλόδεμα.
Η φορεσιά ήταν κατάφορτη στο στήθος με αράδες από φλουριά και πεντόλιρα σε χρυσογάιτανο δεμένα. Η κάθε μια προσπαθούσε να φαντάξει με τον πλούτο και την ποικιλία των χρυσαφικών, το έχει και την αρχοντιά της φαμίλιας της. Φλουριά δυσεύρετα, Κωνσταντινάτα αμυγδαλωτά, Αυστριακά δυομισόλιρα, πεντόλιρα Κωσταντινοπουλίτικα καθώς και εικοσόφραγκα του ΄Οθωνα και του Γεωργίου Α΄.
Και από πάνω ο χρυσός σταυρός δεμένος με χρυσαλισίδα.
Στη μέση σπονδυλωτή ζώνη με κλειδώματα χρυσά μαλαματένια ή χρυσοκέντητη ζώνη με χρυσή ή ασημένια πόρπη.

Ανδρική
Η αντρική φορεσιά της Βλάστης είναι εξ ίσου αρχοντική και επιβλητική με τη γυναικεία.
Αποτελείται από λευκό βαμβακερό ή μάλλινο λεπτό εσώβρακο και καλτσοδέτες μαύρες με φούντες κάτω από το γόνατο.
Πουκάμισο αμάνικο που καταλήγει σε πολύπτυχη κοντή φούστα , φουστανέλα. Πουκάμισο μαύρο βελούδινο (κοντάντερο) και από πάνω τσιπούνι λευκό υφαντό που καταλήγει σε πιέτες .
Στη μέση ζουνάρι από μαύρο ατλάζι.
Ο σκούφος από μαύρο μάλλινο λεπτό ύφασμα ή από μαύρο βελούδο
και στα πόδια τσαρούχια μαύρα με φούντες.

ΑΡΧΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΟΡΟΥ
Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Τυρνάβου
Μορφωτικός Σύλλογος Τυρνάβου
Πρακτικά 3oυ Συμποσίου για το Χορό
"Ελληνικοί χοροί: Η μετάβαση απο τον αγροτικό στον
αστικό χώρο."
Τύρναβος 12-13-14 Δεκεμβρίου 2003