Ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ Πωγωνίου καθ' ὅλον τὸ θέρος οὐδεμία λυστρικὴ πράξις ἐγένετο. Ὁ τρυγητὸς δὲ εἰς τὰ μέρη ταῦτα ὡς καὶ εἰς τὰ δυτικὰ χωρία τοῦ Ζαγορίου, ἐν συγκρίσει πρὸς τὰ παρελθόντα ἔτη, ἢν ἐφέτος ἀφθωνότερος. Πολλοὶ μὴ ἔχοντες σκεύη πρὸς ἐναποθήκευσιν τοῦ γλεύκους ἐπώλουν αὐτὸν πρὸς 5 καὶ 7 παράδες τὴν ὀκᾶν. Ἐνῶ δὲ εἰς τοιάτην εὐτελῆ τιμὴν ἐπώλουν τὸ προϊὸν τῶν κόπων αὐτῶν εἶναι ἠναγκασμένοι νὰ πληρόνωσιν 17 ἕως 20 παράδες κατ' ὀκᾶν τὸ δέκατον. Ὁ σίτος δὲ κομιζόμενος ἐκ διαφόρων μερῶν τῆς Μακεδονίας, ἕνεκα τῆς τακτικῆς συγκοινωνίας τιμᾶται 40 ἕως 42 παράδες.
Από τα τέλη Ιουλίου, όταν είχε παύσει κάθε αντίσταση στη Μικρή και στη Μεγάλη Βλαχία, ο αγώνας περιορίσθηκε στα βουνά της Μολδαβίας. Εκεί το ισχυρό επαναστατικό σώμα του Ολύμπιου και του Φαρμάκη και μικρές επαναστατικές ομάδες, που συνέπρατταν μαζί του, παρενοχλούσαν τον εχθρό αδιάκοπα σχεδόν, αν και ο ίδιος ο Ολύμπιος εξακολουθούσε να είναι άρρωστος, και συχνές ήταν οι συμπλοκές η και μεγαλύτερες συγκρούσεις με τουρκικά αποσπάσματα.
Οι φήμες, για τις συμπλοκές και τις συγκρούσεις αυτές, εξογκώνοντας τα γεγονότα, ανέβαζαν σε χιλιάδες ανδρών τις απώλειες των Τούρκων. Έτσι, ο Αθανάσιος Ξόδιλος σε επιστολή του από 23 Σεπτεμβρίου, που αναφέρεται σε γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου, γράφει από το Ρέννι προς τους εφόρους της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό:
«Ο ήρως Ολύμπιος εις τα βουνά της Μολδαβίας κατέστρεψε και τετάρτην φοράν χιλιάδας βαρβάρων, όπου εκινούντο εναντίον του, με νίκην λαμπράν».
Κατά το έτος 1878 ελυμαίνετο την Ήπειρο ο λήσταρχος και μεγάλος τρομοκράτης Στραβολαίμης. Είχε γίνει το φόβητρο όλου του νομού Ιωαννίνων.
Στην αυγή της λογοτεχνικής δημιουργίας κάθε λαού βρίσκεται το δημοτικό τραγούδι. Άλλωστε είναι αυτονόητο ότι ο προφορικός λόγος προηγείται του γραπτού. Έτσι και στην ελληνική λογοτεχνία. Πρώτα δημιουργήθηκαν τα δημοτικά τραγούδια που μιλούσαν για έργα και ημέρες θεών, ημιθέων, ηρώων, κοινών θνητών. Αυτά και η γλώσσα τους έθρεψαν τον Όμηρο. Ύστερα ήρθαν οι λυρικοί ποιητές. Οι πεζογράφοι ακολούθησαν. Έτσι έγινε στην Αρχαία Ελλάδα.
Έτσι, όμως, έγινε και στη Νέα Ελλάδα. Στην αυγή της νεοελληνικής λογοτεχνίας βρίσκονται πάλι τα δημοτικά τραγούδια είναι τα Ακριτικά. Αυτά έθρεψαν το λόγιο έπος «Διγενής Ακρίτας». Μόνο που δεν ακολούθησαν αμέσως, όπως θα ανέμενε κανείς, η λυρική ποίηση και η έντεχνη πεζογραφία. Και τούτο διότι οι βυζαντινοί λόγιοι, προσηλωμένοι στην καθαρεύουσα της εποχής, δεν εκμεταλλεύτηκαν την ποιητική καλλιεργημένη λαϊκή γλώσσα των δημοτικών / ακριτικών τραγουδιών. Ύστερα, ανακόπηκε και η πνευματική πορεία του Έθνους.