Όταν σβήνει ένα τοπωνύμιο με ιστορία 3-4 αιώνων γινόμαστε φτωχότεροι
Χωριά και νησί με το όνομά Ηράκλεια υπάρχουν….σε Ελλάδα κι όχι μόνο….. μια που κατά την μυθολογία ο Ηρακλής εκτός από ημίθεος ήταν και καρπερός, αλλά μπερμπάντης… και γυναικάς ..σαν το πατέρα του τον Δία!!! Ηράκλειες λοιπόν ανά την τότε γνωστή επικράτεια με ομφαλό τους Δελφούς πάμπολλες…κραταιές και με ιστορία… που τις αναφέρουν κι ο Ησίοδος, ο Ηρόδοτος αλλά και οι Θουκυδίδης κι άλλοι στην αρχαιότητα.
Για την δική μας Ηράκλεια, η ιστορία αναφέρει πως «βρισκόταν ανατολικά του Στρυμόνα (ετεροθαλή αδελφού του Ηρακλή που ζήλευε ότι έκανε ο Ήρωας), κι άνηκε διοικητικά στην Θράκη, μια που το ποτάμι χώριζε – καλώς ή κακώς τις δυο αυτές περιοχές. Στην περιοχή αυτή ζούσαν λοιπόν Θρακικά φύλλα, Σίντιες και Σιροπαίονες. Η περιοχή το καλοκαίρι ήταν ένα έλος , κι ο ποταμός μπαίνοντας από τα στενά του Ρούπελ μ’ όλη του την χαρά πλημμύριζε τον κάμπο…και φυσικά και την πόλη που έως και τον 14 αιώνα αναφέρεται στα κατάστιχα της μητρόπολης Θεσσαλονίκης μια και που ο Επίσκοπος Ηράκλειας Άνηκε διοικητικά στην Αυτή μητρόπολη, (είχε πλούτο βλέπετε και τότε κι όλοι την διεκδικούσαν).
Στα τέλη του 15ου και στις αρχές του 16ου αιώνα γύφτοι βοσκοί ή κτηνοτρόφοι κτίζουν τζαμί και με απόφαση τις Πύλης το Δεκέμβρη του 1599 αναγνωρίζεται η περιοχή σαν ιερή και συνδεδεμένη άμεσα με την γυναίκα του Σουλτάνου. Δίνεται ατέλεια στους κτήτορες και οριοθετείται το αγρόκτημα τους, παίρνοντας κομμάτια από τους οικισμούς Σπάτοβο, Μπαρακλί, Τσαβντάρ, Ορμανλί και Ερνίκιοι. Τον νέο αυτό χώρο γρήγορα τον κάνανε κέντρο θρησκευτικό κι όπου Θρησκευτικός Τουρισμός κι ο έμπορας στήνει την πραμάτεια του. Από κεράκι και νηστίσιμο φαγητό, μέχρι ότι μπορούσε να φανταστεί ο νους σου. Τώρα ο νους του μωαμεθανού μπορούσε να μην έχει φαντασία άλλη από βουνά από πιλάφι κι ουρί του παράδεισου, αλλά του Βλάχου όμως….. Κάθε Τζούμα φτωχοί και πλούσιοι –θρησκόληπτοι- Οθωμανοί πολίτες της Οθωμανικής κατέφευγαν απ’ όλα τα μέρη της επικράτειας στο Τζαμί, κι βλάχοι από κοντά με την πραμάτεια τους τάματα φτιαγμένα από την Πόλη μέχρι και την Κίνα (από τότε οι Κινέζοι ήταν ανταγωνιστικοί) μπαχαρικά από τις Ινδίες και τις άλλες αποικίες της Βρετανίας μπρος στο φόβο των κουρσάρων και ζώα οδηγημένα από βλάχους καμηλιέρηδες, έφερναν στο τόπο αυτό τα πάντα.
Είχε γίνει πριν ακόμη πάρει το τελικό του όνομα την εμπορική του αξία, που την κράτησε μέχρι και τα μέσα του περασμένου αιώνα στην αρχή με τ’ όνομα Τζουμαγιά (Μπαρακλί ή Βαϊρακλή αργότερα και κάτω) σε αντιδιαστολή με το θερινό θέρετρο των βλάχων κατοίκων του χωριού Γκόρνα ή Άνω Τζουμαγιά. Το 1649 Τούρκοι περιηγητές κι αργότερα αυστροουγγαροί βρίσκουν μπροστά τους ένα πολυσύχναστο εμπορικό διαμετακομιστικό κέντρο με 3 συνοικίες ελληνική (βλαχόφωνη) τουρκική και γύφτικη. Οι μεν Τούρκοι εκμεταλλεύονται τα έσοδα από το Τζαμί και τους φόρους, οι βλάχοι το εμπόριο την βιοτεχνία και την κτηνοτροφία αλλά και την μεταφορά προϊόντων κι ανθρώπων στην επικράτεια της Αυτοκρατορία έχοντας μοναδικά για την εποχή προνόμια, αλλά και για τον ευρύτερο κόσμο, από την Ινδία και το Αφγανιστάν ξεκινούσαν οι καμήλες του Δημητράκη του Μπιζιάλα κεχαγιά και γαιοκτήμονα της Τζουμαγιάς κι έφταναν στην γηραιά Αλβιόνα παίρνοντας με ιδιόκτητα καράβια το στενό της Μάγχης. Κι από το Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας στον Ειρηνικό Ωκεανό στην Πορτογαλία. Κυρατζήδες κι αλογατάρηδες μάζευαν τους πολίτες και τα εμπορεύματα και τα διακινούσαν απ’ τα βάθη της ανατολή στην εσπερία των Φράγκων και των Βρετανών. Κέντρο και αραξοβόλι μετά από κάθε τους εξόρμηση η Τζουμαγιά. 15,000 περίπου οι κάτοικοί της στην απογραφή που ακολούθησε την επανάσταση των Νεότουρκων, οι Βαλκανικοί πόλεμοι έγιναν για να σβήσουν αυτή την πόλη από το χάρτη. Το καλοκαίρι του !916 σύσσωμος ο πληθυσμός της μεταφέρεται λόγω της έρρυθμης κατάστασης ως όμηροι των Βουλγάρων κατακτητών, στην Σερβία, αγγλογάλλοι κι απ΄ την άλλοι οι Βούλγαροι κάνουν το τελευταίο ξεκαθάρισμα….δίπλα στο ποτάμι ……η απελευθέρωση έρχεται … Τι να την κάνεις χωρίς τους μόνιμους κατοίκους… Μια άδεια πόλη γκρεμισμένοι -χωρίς πολλά ερείπια, (περνάνε τις πέτρες και από τα θεμέλια….για πολεμικά υλικά, διασώζονται το ηρώο, και το ΤΖΑΜΊ στην θέση που σήμερα βρίσκεται το Σ/Μ «ΚΑΝΤΖΑΣ» καθώς κι ερείπια της μιας απ΄ τις ορθόδοξες εκκλησίες της.
Οι κάτοικοί της μετά την συνθηκολόγηση αρχίζουν να επιστρέφουν άλλοι οδικώς, άλλοι σιδηροδρομικός κι άλλοι ακτοπλοϊκός είτε από την Οχρίδα και το Δυρράχιο κι άλλοι από την Βάρνα και τον Πύργο. Από τους 15.000 περίπου κατοίκους μόνο 300- 400 φτάνουν στα ερείπια της άλλοτε κραταιάς Τζουμαγιάς. Οι υπόλοιποι είτε υπέκυψαν στις κακουχίες της ομηρίας είτε έμειναν σε άλλα αστικά κέντρα, από έρευνες που έχουν γίνει αρκετοί από τους ομήρους κατά την επιστροφή «σκάλωσαν» σε άλλες πατρίδες. Πρώτη απ’ αυτές η Τζουμαγιά σημερινό Βλαέβογραντ της Βουλγαρίας, η Σόφια που ήταν ο πρώτος σταθμός των καραβανιών της επιστροφής, αλλά και η Βάρνα δέχτηκε Τζουμαϊλιώτες. Στην ελληνική επικράτεια οι σταθμοί των πλοίων έγιναν αραξοβόλια για τους πολεμοκαμένους προγόνους μας, στα Επτάνησα στην Πελοπόννησο, στην Πάτρα αλλά και στον Πειραιά έμειναν για πολλά χρόνια οι κάτοικοι της παλιάς Τζουμαγιάς. Αλλά και στην βόρεια Ελλάδα τους συναντάμε, πρώτα απ΄ όλα στην Καβάλα και στα χωριά του Παγγαίου με πρώτη τη κοινότητα του Ροδολίβους όπου πάνω από 40 οικογένειες έμειναν για χρόνια και φυσικά στην πρωτεύουσα του νομού μας τις Σέρρες η Τζουμαϊλιώτικη κοινότητα αριθμούσε κι αριθμεί ακόμα περισσότερες από 100 οικογένειες. Στο χώρο που βρισκόταν σιγά - σιγά αρχίζουν να στήνονται παραπήγματα, οι γνωστές από τους παλιότερους «παράγκες», κι αργότερα χτίζονται τα πρώτα σπίτια από την πρόνοια τα λεγόμενα «Βενιζελικά». Το 1924 η πόλη βρίσκεται σε άνθιση κι οι πρώτοι πρόσφυγες από τις χαμένες πατρίδες έρχονται να φτιάξουν την ζωή τους στο εντελώς νέο χωριό. Πρόσφυγες μετάξι προσφύγων. Είναι η χρονιά ορόσημο για την ελληνική πια «Τζουμαγιά» που χάνει το τοπωνύμιο της όπως χιλιάδες άλλες στην Ελληνική επικράτεια κι εξελληνίζεται σε Ηράκλεια. Προβιβάζεται από «Ελληνική κοινότητα Τζουμαγιάς» σε για Ιστορικούς λόγους «Δήμος Ηράκλειας».
Βέβαια για την μετατροπή της κοινότητας σε δήμο αγωνίστηκαν πολλοί από τους κατοίκους της «Τζουμαγιάς» είτε αυτοί κατοικούσαν εδώ είτε όχι. Η ζωή στην μεταπολεμική Ηράκλεια πια κινείται με γρήγορους ρυθμούς για να φτάσει τα γύρω χωριά, που είχαν μείνει ανέγγιχτα από την δύνη του πολέμου και να ξαναγίνει το κέντρο του εμπορίου της περιοχής κι όχι μόνο. Βέβαια οι εμπορικοί δρόμοι της ανατολής δεν περνούν από δω ούτε κι οι βαλκανικοί δρόμοι μια που έχουν κλείσει τα σύνορα, Καταφέρνει όμως να γίνει κομβικό σημείο, άσχετα αν δεν έχει στρατώνες οι στρατιώτες των στρατώνων της περιοχής περνούν τις εξόδους τους (παρά τις όποιες απαγορεύσεις ) στα μαγαζιά της πόλης μας, το «παζάρι» της «Τζουμαγιάς» συνεχίζει να εκλύει εμπόρους από όλη την επικράτεια. Οριοθετείτε και το ζωοπάζαρο, που παλιότερα γινότανε σ’ όλους τους χώρους της αγοράς, τα χάνια επεκτείνονται και μπορούν να προσφέρουν ύπνο και φαγητό σε περισσότερους από 3.000 επισκέπτες, ο εμπορικός Τουρισμός ήταν αυτός που ανέδειξε την πόλη, καζίνα και μεγάλες αίθουσες εκδηλώσεων, κέντρα διασκέδασης στην εποχή του μεσοπολέμου ανθίζουν όχι μόνο στην πόλη αλλά και στα περίχωρα. Η Ηράκλεια διαθέτει ότι μπορεί να ζητήσει κι ο πιο απαιτητικός επισκέπτης κι ότι μπορεί να βρει και στις μεγαλουπόλεις Θεσσαλονίκη και Σέρρες κι ίσως και περισσότερα. Τα αυτοσχέδια γλέντια ήταν σε καθημερινή βάση από Σαββάτο σε Τετάρτη , η Πέμπτη ήταν μέρα προετοιμασίας για το «Παζάρι». Τέλος πετυχαίνει την δημιουργία φράγματος το μεγαλύτερο έργο που έγινε στην περιοχή μας κι ελέγχει τον ατίθασο Στρυμόνα και ο φόβος από τις πλημμύρες εξαλείφεται, το έργο δίνει νέα πνοή όχι τόσο στην πόλη αλλά στον κάμπο των Σερρών, κι οι κάτοικοί του ευγνωμονώντας το αστικό κέντρο της περιοχής πηγαίνουν εκεί και πωλούν τα προϊόντα τους είτε στον πρωτογενή τομέα είτε στον μεταποιητικό. Βιοτεχνίες επεξεργασίας βάμβακος, και κρεατοσκευασμάτων προϋπήρχαν στην πολύπαθη πόλη μας, εργαστήρια επεξεργασίας δέρματος όπως και υποδηματοποιία ήταν ξακουστά στις ευρωπαϊκές αγορές. Και συναγωνιζόταν αυτά των ανατολικών χωρών.
Την πρώτη ακμή της Ηράκλειας βάζει τέλος τον Απρίλη του 1941 η κατοχή. Στην πόλη και στα περίχωρα μαζεμένες οι εκατοντάδες οικογένειες προσφύγων από τα χωριά της εμπόλεμης ζώνης είχαν βρει θαλπωρή αλλά και τόνωναν το οικονομικό κλήμα της περιοχής, βοηθώντας στις αγροτικές και ημιαστικές ασχολίες των κατοίκων της περιοχής. Με την συνθηκολόγηση αρκετοί απ’ αυτούς επέστρεψαν στα χωριά τους αλλά μη βρίσκοντας αντικείμενο να ασχοληθούν και με τον Βουλγάρικο Ζυγό πάνω τους μετανάστευσαν όπως και πολλοί Ηρακλειώτες Δυτικά του Στρυμόνα, σε περιοχές που κατακτητές ήταν οι Γερμανοί. Παρ’ όλη την κατοχή, η Ηράκλεια παραμένει εμπορικό κέντρο και σ’ αυτή την περίοδο. Κατά την φυγή τους οι Βούλγαροι λίγο πριν την απελευθέρωση δεν καταφέρνουν να την κάψουν, το μόνο που δεν γλίτωσε από την Βουλγαρική μανία ήταν το διοικητήριο της πόλης με τα χαρτιά των πολιτών της. Κι έρχεται η δεύτερη φάση της ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους αλλά και της Ηράκλειας με τον εμφύλιο να κλυδωνίζει οικογενειακούς δεσμούς και τους κατοίκους των χωριών που γινόταν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Κάτοικοι από τα χωριά Άγκιστρο, Προμαχών, Μανδράκι, Ακριτοχώρι, Ομαλό, αλλά και από Αι Γιώργη, Καγιαλή, Ορμανλή, Κρούσοβο συναντήθηκαν πάλη στην Ηράκλεια και στα γύρω χωριά, οι αντιπαραθέσεις όλων αυτών αλλά και η απουσία πολλών Ηρακλειωτών στο βουνό είτε με την μια μεριά είτε με την άλλη, αλλά και στα αστικά κέντρα όπου γινόταν ανασυγκρότηση και κυκλοφορούσε το χρήμα, άφησαν την πόλη μας σε δεύτερη μοίρα και έδωσαν το έναυσμα στους γειτονικούς δήμους να ζητήσουν και να πετύχουν προνόμια μεγαλύτερα και περισσότερα από της Ηράκλειας.
Η δεκαετία του ’50 ήταν αυτή που επέφερε τα πρώτα δείγματα του τι θα επακολουθούσε, οι κάτοικοι των ακριτικών χωριών έφυγαν σπίτια ερήμωσαν οι μηχανικοί τρόποι συλλογής των προϊόντων έδιωξαν τους γηγενής κατοίκους σε άλλες περιοχές της επικράτειας με καλύτερα μεροκάματα, οι Γύφτοι της Τζουμαγιάς ήταν περιζήτητοι στο θέρος των σιτηρών αλλά και στο αλώνισμα τους, (εδώ είχαμε φέρει από τότε τις «πάτωζες») στο Άδενδρο της Θεσσαλονίκης και στα γύρο χωριά ευημερούσαν οι δημότες μας έχοντας εκτός από το μεροκάματο και το φαγητό την στέγη που εδώ πολλές φορές τους έλειπε, μιας κι ήταν από πολύτεκνες οικογένειες. Το εισόδημα όμως που επέφερε η σκληρή αυτή δουλειά το κατανάλωναν εδώ στην Ηράκλεια την πατρίδα τους. Δίνοντας μια ξεχωριστή οικονομική νότα με την παρουσία αυτού του χρήματος. Η δεκαετία του ’60 κι η μετανάστευση δεν άγγιξε την Ηράκλεια, μόνο τα γύρω χωριά η αγορά της έγινε η μοναδική στο νομό χωρίς να χάσει το χρώμα της και χωρίς να έχει αλλάξει ως και σήμερα. Αυτή την στασιμότητα πληρώνουμε και σήμερα. Οι 3 κινηματογράφοι με προσανατολισμούς «Multiplex» με 2 αίθουσες χειμερινές και θερινή αίθουσα, ο καθένας, λειτουργούσαν από το πρωί κι ο επισκέπτης τους είχε όλες τις ανέσεις για εκείνη την εποχή. Οι μετανάστες ερχόμενοι το καλοκαίρι έκαναν όλα ψώνια τους από την αγορά αυτή κι από την εμποροπανήγυρη της Ηράκλειας, που παρέμενε για δεκαετίες η ξακουστή στην Ελλάδα.
Η τρίτη δεκαετία της μεταπολεμικής Ηράκλειας σημαδεύτηκε από τα μαύρα χρόνια της δικτατορίας και την πτώση της. η ανόρθωση της δημοκρατίας δεν έδωσε τίποτε σ’ αυτή. Ο Σερραίος πολιτικός δεν έριξε ούτε μια ματιά σ’ αυτή μένοντας με τα έργα της δικτατορίας, βλέπε δρόμους, πλατείες, αναδασμούς, δωρεά δάνεια και διαγραφή χρεών, γήπεδα, εγκαταστάσεις κ.α., η υποδομή που άφησε η «χούντα των συνταγματαρχών» δεν έδωσε άλλο ένα έναυσμα για να γίνουν επενδύσεις σ’ αυτό το χώρο, η κτηνοτροφία φθίνει, οι αγρότες αρχίζουν τις μονοκαλλιέργειες ενοικιάζοντας τα κτήματα των ξενιτεμένων συμπολιτών μας. Στην δεκαετία του ’80 η αλλαγή που ευαγγελιζόταν ο νέος πολιτικός αρχηγός του κράτους δεν πέρασε από την Ηράκλεια ίσως και να ήμασταν καθυστερημένοι στο ραντεβού με την ιστορία, ή να μην το ‘χαμε σημειώσει. Κι ο τιμωρημένος μας από το Πα.Σο.Κ. νομός είχε περισσότερο αντίκτυπο στην Ηράκλεια χωριά κι άλλες πόλεις μεγάλωσαν κι έγιναν Δήμοι. Ούτε η δημιουργία νέου φράγματος το 1981 έφερε κάτι παραπάνω. Η οικόσιτη κτηνοτροφία κι οι μικροκαλλιεργητές σβήνουν και μαζί τους κι τοπική οικονομία, ευρωστία των τοπικών καταστημάτων από το παζάρι δε καλύπτει τα έξοδά τους, στα περισσότερα χωριά υπάρχει ότι και στην Ηράκλεια ίσως και κάτι παραπάνω, αφού οι ίδιοι οι Ηρακλειώτες δεν αφήνουν τον «παρά τους στην πόλη τους και τον αφήνουν στα γύρω χωριά κι οι πιο ευκατάστατοι στις πόλεις. Οι κινηματογράφοι έχουν πια κλείσει. Ο «πολιτισμός» έχει καταστρέψει ότι μας είχαν αφήσει οι πρόγονοί μας, εκτός από την αγορά που δεν θέλει είτε με το καλό (ενισχύσεις αναπτυξιακοί νόμοι) αλλά ούτε με το κακό ανέχεια οικονομική κι ανεργία να δώσουν νέα ώθηση στο αγοραστικό κοινό.
Έτσι οι Δήμοι Σιδηροκάστρου και Νιγρίτας, δημιουργήθηκαν και μεγάλωσαν ενώ η Ηράκλεια έμεινε στην μεταπολεμική της θέση χωρίς προοπτικές ανάπτυξης, κι όλοι οι αναπτυξιακοί νόμοι την είχαν απ’ έξω. Στις δεκαετίες του ’90 και του 2000, ακόμη χειρότερα ούτε ο Καποδίστριας μπόρεσε να κάνει τίποτε και φτάσαμε στον ΟΠΑΧ Κερκίνης όλοι οι οικισμοί των τριών Δήμων της περιοχής Κερκίνης, Πετριτσίου και Ηράκλειας είναι εκτός από το Δημοτικό Διαμέρισμα Ηράκλειας. Που είναι οι σύλλογοι Τζουμαϊλιωτών Αθηνών Θεσσαλονίκης και Σερρών; Γιατί να ενδιαφερθούν αυτοί ήταν από την «Τζουμαγιά» ακόμη και σήμερα 81 χρόνια από την μετονομασία της παραμένει στην συνείδησή τους το όνομα της πόλης που γεννήθηκαν η κατάγονται, μια κι οι περισσότεροι είναι μετανάστες τρίτης και τέταρτης πια γενιάς. Δημόσιες υπηρεσίες φεύγουν ο ευρύτερος δημόσιος τομέας δεν επενδύει και γιατί να το κάνουν οι ιδιώτες; Η πόλη μας είναι στο ναδίρ της δόξας της. Κι εδώ έρχονται πια οι Πολιτιστικοί κι επαγγελματικοί φορείς της πόλης συνεργαζόμενοι να βγάλουν την πόλη από το τέλμα. Ο Πολιτιστικός και Λαογραφικός σύλλογος Ηράκλειας «οι Μακεδόνες» μετά από οκτώ χρόνια παρουσίας στα δρώμενα της πόλης έχει δώσει το στίγμα του κι έχει μπει στο πνεύμα των καιρών, ανακαλύπτοντας πρώτα τις ρίζες και τον πολιτισμό της πόλης μας, κι αφουγκραζόμενος τον παλμό των πολιτών της ανοίγει νέους ορίζοντες για τους κατοίκους της πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής. μη περιορίζοντας την δράση του στην εκμάθηση χορών αλλά κι εμπλεκόμενος σ’ όλη την ζωή της πόλης προσπαθεί να καλύψει τα κενά που επέφερε σ’ όλους μας ο εφησυχασμός του «Παζαριού» και της οικονομικής λειτουργίας των περασμένων χρόνων. Σε συνεργασία με τους άλλους φορείς της τοπικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης, συλλόγους τοπικούς αλλά και από όλη την Ελληνική επικράτεια προσπαθεί για ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας, Δημιουργώντας νέα τμήματα, νέες δραστηριότητες που αγαπήθηκαν και θα γίνουν ένα μέσα στην τοπική κοινωνία. Η δενδροφύτευση ήταν ένα από τα πρώτα βήματα, καθώς κι η τοποθέτηση ξύλινων ταμπελών στις εισόδους της πόλης. Οι «μέρες Δενδροφύτευσης» θα γίνουν θεσμός ευαισθητοποιώντας τους κατοίκους για την αγάπη στο περιβάλλον οι οποίες συνδυάζονται και με καθαριότητα των χώρων στους οποίους γίνονται. Η συλλογή για ανακύκλωση χρησιμοποιημένων και άδειων μπαταριών οικιακής χρήσης αλλά και κινητών τηλεφώνων δίνει εναύσματα και καλλιεργεί την περιβαντολογική συνείδηση των μαθητών κατά πρώτο λόγο. Και δεν θα μείνουμε εδώ. Σας περιμένουμε όλους, εδώ μαζί μας όχι μόνο να μας χειροκροτείται στις παραστάσεις μας αλλά να είστε συμμέτοχοι και κοινωνοί της κάθε ιδέας μας όπως ο καθένας μπορεί κι από κάθε μετερίζι, ότι ο καθένας σας μπορεί.
Φυσικά δεν μπορούμε να αλλάξουμε μόνοι μας την εικόνα της πόλης μας. Με τις εκδηλώσεις μας εντός κι εκτός της Ηράκλειας αναδεικνύουμε τον πολιτισμό μας και ενεργούμε σαν πρεσβευτές της πόλης μας για να φέρουμε τον κόσμο σ’ αυτό σημείο της Ελλάδας για να δει έναν μικρό σύλλογο που προσπαθεί για τον τόπο του. Για μας δεν φταίει το Αθηνοκεντρικό κράτος ούτε οι πολιτικοί μας άρχοντες γιατί εικόνα σου είμαστε κι εμείς της κοινωνίας, εμείς είμαστε αυτοί που φταίμε κι από μας εξαρτάτε αν θα πιστέψουμε στους εαυτούς μας και θα πάμε μπροστά ή όχι σε άλλους παράγοντες κοινοβουλευτικούς ή εξωκοινοβουλευτικούς. Ας αφήσουμε λοιπόν έξω την βολή μας κι ας παλέψουμε όλοι μαζί για αυτό. Όλα τα παραπάνω ήταν επηρεασμένα από κάτι που διάβασα εδώ σ' αυτό το χώρο, με τον τίτλο: "Όταν σβήνει ένα τοπωνύμιο με ιστορία 3-4 αιώνων γινόμαστε φτωχότεροι" ελπίζοντας πως το χωρίο μου η "Τζουμαγιά" που ζεί εκατοντάδες χρόνια στις ψυχές και στις καρδιές των συγχωριανών μου, θα ζήσει μέσα από τον χώρο αυτό και τον Σύλλογο Ηράκλειας "οι Μακεδόνες" άσχετα αν εγώ κι οι περισσότεροι δεν είμαστε....Μακεδόνες στην καταγωγή.... και η φραση "γαμώ την ....Βλαχία σας"....... που ακούγεται συχνά στην περιοχή μας δεν μας αντιπροσωπευει!
το κείμενο αυτό το αφιερώνω στο Δάσκαλό μου Μανο Χατζιδακι...και στα 80 χρόνια από την γέννηση του (άσχετο μεν...γιατί κρητικός.... αλλά δάσκαλος δε) !!!!
Γιάννης Τούσκας
