Η παρουσία Βλάχων στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης ανάγεται από πολύ παλιά. Η Θεσσαλονίκη οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο των Βαλκανίων για περίπου 20 αιώνες, συνδέεται ανέκαθεν άρρηκτα με τους Βλάχους. Απόδειξη ότι οι Βλαχόφωνοι του βορειοελλαδικού χώρου είναι οι μόνοι που στη λαλιά τους διασώζουν το αρχαιότατο όνομά της. Ιδού τρεις αποκαλυπτικοί προαιώνιοι δεσμοί όπως τους αναφέρει ο Νίκος Μέρτζος ο βλαχόφωνος πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών:
α. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι στον Θερμαϊκό κατά τους Μηδικούς Πολέμους, πριν 2.500 σχεδόν χρόνια, υπήρχαν τρείς μικροί οικισμοί: η Θέρμη, η Χαλάστρα και η Αλία. Αυτές συνένωσε, μετά δύο περίπου αιώνες, ο βασιλιάς Κάσσανδρος σε μια μεγάλη πόλη στην οποία έδωσε το όνομα Θεσσαλονίκη, το όνομα δηλαδή της γυναίκας του και αδελφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αλία στην αρχαία ελληνική σημαίνει θαλασσινή και αλμυρή: άλς η αλμυρή θάλασσα και άλας το αλάτι της. Το άλας στη λατινική ονομάζεται sal-salis και στη δική μας ντοπιολαλιά sare και, γι’αυτό, εμείς οι Βλάχοι ονομάζουμε Saruna τη Θεσσαλονίκη, δηλαδή Αλία όπως την ονόμαζε ο Ηρόδοτος. Την ονομασία Saruna βρήκαν μετά χίλια χρόνια στα χείλη των γηγενών Βλάχων οι Σλάβοι τον 6ο αιώνα μ.Χ. και την ονόμασαν Σόλουν.
β. Στα Αρχεία της Βενετίας φυλάσσεται έγγραφο του 1430 με το οποίο η Σύγκλητος εξουσιοδότησε τον Ενετό Βάϊλο, δηλαδή κυβερνήτη της βενετοκρατούμενης Θεσσαλονίκης να στρατολογήσει Βλάχους πολεμιστές. Αυτοί τότε πολέμησαν τους Οθωμανούς πολιορκητές υπερασπιζόμενοι μέχρις ενός τη Θεσσαλονίκη την οποία είχαν εγκαταλείψει οι υπόλοιποι κάτοικοί της.
γ. Μια τρίτη μαρτυρία αποτελεί η Αγία Παρασκευή πού είναι ανέκαθεν η προστάτιδα των Βλάχων που την ονομάζουν Σταβίνιρι (Stα Veneri) και την ταυτίζουν με την αρχαία Θεά Αφροδίτη (Venus – Veneris στη λατινική). Στην Αγία Παρασκευή λοιπόν, ήταν αφιερωμένος, από τον 5ο αιώνα ήδη, ο αρχαιότερος σωζόμενος χριστιανικός ναός της Θεσσαλονίκης αυτός της Αχειροποιήτου που τώρα θεωρείται αφιερωμένος στην Παναγία. Στην Αχειροποίητο εισήρθε Πορθητής το 1430 ο Σουλτάνος Μουράτ Β’, που την έκανε τζαμί. Επί πέντε αιώνες από τότε μέχρι και το 1912, η Αχειροποίητος ονομάζονταν Εσκί Τζουμά τζαμί, δηλαδή τζαμί της Παλαιάς Παρασκευής (Τζουμά = Παρασκευή στα τούρκικα και Τζουμαγιά εορτή –αργία της Παρασκευής των Οθωμανών. Εξ’ ου και η Τζουμαγιά, η Νέα Ηράκλεια Σερρών, όπου πήρε το όνομα από το μεγάλο παζάρι που φιλοξενούσε κάθε Παρασκευή). Ακόμη και σήμερα στην Αχειροποίητο λειτουργεί, δεξιά της εισόδου, παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής.
Η διαχρονική παρουσία των Βλάχων στην Θεσσαλονίκη συνεχίζεται και επί Οθωμανών όπου συναντάμε συμπαγή κοινότητα γύρω από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου επί της σημερινής Εγνατίας οδού.
Το 1830 η απογραφή των Οθωμανών καταγράφει στην Θεσσαλονίκη 21 χάνια και καραβάν-σαράια. Τα 15 ανήκουν σε Βλάχους. Έναν αιώνα αργότερα η παράδοση συνεχίζεται και τα περισσότερα, μεγαλύτερα και πολυτελέστερα ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης, ανήκουν σε οικογένειες βλαχοφώνων όπως το παλαιό «Μεντιτερανέ» επί της παραλίας, της οικογενείας Τορνιβούκα.
Ρίζες Μεγαλολιβαδιωτών
1. «Εκ της εν Μακεδονία Μοσχοπόλεως»
Ιστορικά, τα Λιβάδια του Πάικου άρχισαν να διαμορφώνονται την περίοδο μετά την πρώτη καταστροφή της Μοσχόπολης, μετά το 1769.
Η Μοσχόπολη, εικοσιτέσσερα χιλιόμετρα περίπου βορειοδυτικά της Κορυτσάς, υπήρξε το σημαντικότερο ιστορικό, πολιτισμικό, και οικονομικό κέντρο του νεώτερου Ελληνισμού τον 18ο αιώνα στα νότια Βαλκάνια, και ιστορική μήτρα του Bλαχόφωνου Eλληνισμού2.
Η καταστροφή της Μοσχόπολης είχε σαν συνέπεια τη διασπορά των κατοίκων της σε όλα τα μήκη και πλάτη της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας, στις Γιουγκοσλαυικές χώρες την Αυστροουγγαρία έως και την Πολωνία. Μεγάλη η κοινότητα των Μακεδονοβλάχων στην Πέστη όπου με του υπόλοιπους συνέλληνες ιδρύουν και το ναό την Θεοτόκου.
O ναός εγκαινιάστηκε στις 15 Αυγούστου του 1790. Από τις 300 οικογένειες Ελλήνων της Πέστης οι 177 ήταν Μοσχοπολίτικες. Αυτές προσέφεραν για την ανέγερση του ναού τις 26.000 από το σύνολο των 32.454 αυστριακών φλωρινιών που συνολικά χρειάσθηκαν για την ανέγερση. Αυτά όπως και άλλα πολύτιμα στοιχεία για την ιστορία, την οικονομία,το πολιτισμικό επίπεδο αλλά και τη διασπορά της βλαχόφωνης Μοσχόπολης μας αναφέρει το άξιο τέκνο της, o Ιωακείμ Μαρτινιανός (1875), που διακόνησε Μητροπολίτης Ξάνθης (1930) και αργότερα Πολυανής και Κιλκισίου (1942-1943).
Ομάδα κτηνοτρόφων Μοσχοπολιτών έρχεται και εγκαθίσταται και στα Λιβάδια η τοπογραφία των οποίων ομοιάζει σημαντικά με αυτήν της Μοσχόπολης. Οροπέδια, βοσκές, δάση οξιάς, πλούσια νερά. Μοσχοπολίτες εγκαθίστανται και σε άλλους βλαχόφωνους οικισμούς και πόλεις της Μακεδονίας μεταξύ των οποίων τη Σιάτιστα, το Νυμφαίο, τη Βλάστη, το Κρούσοβο, το Μοναστήρι. Η παράδοση αναφέρει ότι όπου αυτοί εγκαθίστανται φέρουν μαζί τους και τον πολιούχο της προσφιλής τους πόλης, τον Άγιο Νικόλαο. Ο Άγιος Νικόλαος ο Μοσχοπολιάνος, ήταν αυτός που τους προστάτευε όταν οι ίδιοι σαν έμποροι διάβαιναν τις θάλασσες του Ιονίου και της Αδριατικής εμπορευόμενοι με τη Βενετία και την Ευρώπη. Έτσι έφεραν τον Άγιο Νικόλαο και στα Λιβάδια.
2. « Χατζηστέργια τσέλιγκ μάρι του Γράμμουστα αλτου νου άρι...»
Λίγο μετά την καταστροφή της Μοσχόπολης ακολούθησε και η καταστροφή αυτού του μεγαλύτερου κτηνοτροφικού κέντρου της Μακεδονίας. Οι ληστρικές επιδρομές άτακτων Τουρκαλβανών αλλά και η επέκταση της επικράτειας του Αλή Πασά από τα 1780 έως και το 1820, οδήγησαν στην αναγκαστική μαζική έξοδο των Γραμμουστιάνων.
Οι Γραμμουστιάνοι βρέθηκαν παντού, σε όλη τη νότια Βαλκανική: το Κρούσοβο και το Μεγάροβο της Πελαγονίας, το Στίπ και τη Τζουμαγιά, το Παπατσαίρ και τις Σέρρες. Ένας σημαντικότατος αριθμός εγκαταστάθηκε στα Λιβάδια ιδρύοντας μάλιστα και τη μεγαλύτερη, από τις τέσσερις μεγάλες γειτονιές των Μεγάλων Λιβαδίων, αυτή των «Γραμμουστιάνων» (λα Γραμμουστιάνλι).
3. από τα Βλαχοχώρια της Πίνδου στα ψηλότερα οροπέδια του Πάικου
Η σταδιακή επέκταση της επικράτειας του Αλή Πασά των Ιωαννίνων με την ταυτόχρονη πίεση για κατάργηση των προνομίων που διέθεταν τα βλαχοχώρια της Πίνδου από τους Οθωμανούς, οδήγησε σε μια άλλη μαζική έξοδο των βλαχόφωνων πληθυσμών της περιοχής, προς αναζήτηση ασφάλειας και καλύτερης τύχης. Μετά το 1810 σημαντικές ομάδες τσελιγκάτων από το Περιβόλι, τη Σαμαρίνα τα χωριά του Ασπροποτάμου αλλά και από άλλες περιοχές της Πίνδου όπως το Ντένισκο (Αετομηλίτσα), πέρασαν κυνηγημένοι στην Κεντρική Μακεδονία. Το Περιβόλι την περίοδο εκείνη έφθανε τα καλοκαίρια τις πέντε χιλιάδες κατοίκους, ενώ η Σαμαρίνα τις δεκαπέντε χιλιάδες.
Στην περιοχή ήταν ανέκαθεν ριζωμένος ο κλεφταρματολισμός με ονομαστούς κλέφτες όπως τον Περιβολιώτη Γκόγκο Μίσιου που εξουδετέρωσε ο Αλή Πασσάς στην προσπάθειά του να υποτάξει το Περιβόλι, καθώς και τον Σαρμανιώτη Μίχο Φλώρο3. Το αρματολίκι του Ασπροποτάμου ήταν από τα μεγαλύτερα της Ελλάδος με καπεταναίους τον Μειντάνη (1685-1710), τον Λάππα (1760-1780), και τους Στορναραίους (1780-1830). Οι Περιβολιώτες που εγκαθίστανται στα Λιβάδια είναι αριθμητικά τόσο σημαντικός, ώστε δημιουργούν και τη δική τους γειτονιά (λα Πιρβουλιάτς).
4. «λα Καλίβι», ένας νέος βλαχόφωνος οικισμός γεννιέται
Πριν την άφιξη των κυνηγημένων κτηνοτρόφων με τα φαλκάρια τους στο υψηλότερο οροπέδιο του Πάικου, στο χώρο θα πρέπει να υφίστατο κάποιος πρότερος θερινός οικισμός. Όπως μαρτυρεί η παράδοση αλλά και ορισμένα τοπωνύμια στην περιοχή, δυτικά των Μεγάλων Λιβαδίων, πρέπει να υπήρχε μικρός θερινός οικισμός τούρκων από τη γειτονική πόλη των Γιαννιτσών.
Αυτοί ανέβαιναν κατά τη θερινή περίοδο στο ψηλότερο οροπέδιο του Πάικου για παραθέριση, για να αποφύγουν τη ζέστη αλλά και τον πυρετό του βάλτου των Γιαννιτσών.
Η ύπαρξη παραθεριστικού οικισμού τούρκων στο οροπέδιο των Λιβαδίων έρχεται να επιβεβαιωθεί και από τον τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή ο οποίος όταν ταξιδεύοντας το 1668 σταμάτησε στα Γιαννιτσά (τότε ιερή πόλη των Μουσουλμάνων) ανέβηκε στο Πάικο και παρέμεινε εκεί για λίγες ημέρες.
Σχετικά με τα πληθυσμιακά στοιχεία των Λιβαδίων, το 1889 ο Αυστριακός περιηγητής Gustav Weigand καταγράφει στα Μικρά και Μεγάλα Λιβάδια 400 σπίτια και 2000 κατοίκους. Το 1904 επί Χιλμή Πασά και με την εποπτεία των ευρωπαίων οργανωτών της τουρκικής χωροφυλακής, διενεργήθηκε επίσημη απογραφή του πληθυσμού της Μακεδονίας. Σύμφωνα με την απογραφή αυτή στα Λιβάδια καταγράφηκαν συνολικά 3.477 ψυχές. Ενδεικτικά να αναφερθεί ότι την ίδια περίοδο καταγράφηκαν στη γειτονική Γουμένισσα (Γουμέντσα) 2.980, στην Αξιούπολη (Μποέμιτσα) 1.413, στο Πολύκαστρο (Καρασούλι) 534, στην Κούπα 586, στο Σκρα (Λιούμνιτσα) 148, στην Κάρπη (Τσερναρέκα) 623, στην Καστανερή (Μπαροβίτσα) 910 και στη Γρίβα (Κρίβα) 910 άτομα. Την περίοδο εκείνη τα Λιβάδια υπάγονταν στον Καζά (Υποδιοίκηση) Γευγελής του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης. Στην απογραφή του 1913 αμέσως μετά την απελευθέρωση, τα Λιβάδια παρουσίασαν συνολικά 4.178 κατοίκους, εκ των οποίων 3.823 στα Μεγάλα Λιβάδια και 355 στα Μικρά Λιβάδια
5. Οι Βλάχοι στην περιοχή της Θεσσαλονίκης
Τα νεώτερα χρόνια η παρουσία βλαχόφωνων κατοίκων γύρω από τη Θεσσαλονίκη καθώς και στον σημερινό «καλλικρατικό» Δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη (2010) ανάγεται στις αρχές του 19ου αιώνα και ειδικότερα στην περιοχή του σημερινού Ασβεστοχωρίου. Ήταν Βλάχοι Ασπροποταμίτες, από την περιοχή του άνω ρού του Αχελώου ποταμού, την περιοχή της Αθαμανίας δηλ. τη σημερινή περιοχή των ορεινών Τρικάλων όπου ακόμη και σήμερα συναντάμε τα βλαχοχώρια του Γαρδικίου, Καστανιάς, Νεραιδοχωρίου, Περτουλίου, Τζούρτζιας κλπ. Οι Ασπροποταμίτες Βλάχοι του τότε Νεοχωρίου- οι Μεγαλολιβαδιώτες ακόμη και σήμερα διασώζουν την παλιά ονομασία του χωριού Νεοχώρι ή Νιχώρι μετέπειτα Ασβεστοχώρι ή τουρκικά Κιρέτσκιόι- την περίοδο των μεγάλων εθνικών ανταγωνισμών στην περιοχή γύρω από τη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 19ου αιώνα εκφράζουν το ελληνικό στοιχείο στην περιοχή μαζί με την συντριπτική πλειοψηφία των ντόπιων πατριαρχικών παεζάνων συντοπιτών τους. Στις αρχές του 1870 ο τότε Ρώσος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, περίοδο του έντονου πανσλαβισμού αναφέρει ότι στο Παεζάνεβο-Ασβεστοχώρι υπάρχουν 15 βλάχικες οικογένειες (περίπου 150 ψυχές) και 400 «βουλγαρικές» εννοώντας τους ντόπιους σλαβόφωνους. Ο ίδιος ταυτόχρονα παραδέχεται ότι η μεγάλη πλειοψηφία των σλαβοφώνων είναι πατριαρχικοί δηλαδή έλληνες που διατηρούν μεγάλο ελληνικό σχολείο με επτά δασκάλους.
Η μεγάλη όμως παρουσία βλαχοφώνων στους οικισμούς του σημερινού καλλικρατικού Δήμου δηλαδή στο Φύλυρο, το Ασβεστοχώρι, τον Χορτιάτη, το Πανόραμα και την Πυλαία ταυτίζεται με τους βλαχόφωνους των Λιβαδίων του Πάικου. Οι Λιβαδιώτες του Πάικου προερχόμενοι από τον δίδυμο οικισμό των Μεγάλων και Μικρών Λιβαδίων καταγράφονται για πρώτη φορά στην περιοχή, κυρίως μετά το 1850 όταν πλέον εδραιώνονται στην κορυφή του Πάικου ο βλαχόφωνος δίδυμος κτηνοτροφικός οικισμός αν και θα πρέπει να θεωρηθεί η παρουσία τους σίγουρα και προγενέστερα. Χρονικά την παρουσία τους μπορούμε να την χωρίσουμε σε δύο περιόδους. Στην περίοδο από το 1850 έως και το 1944 και από το 1944 και εντεύθεν.
Στην πρώτη περίοδο οι βλαχόφωνοι των Λιβαδίων χρησιμοποιούν την περιοχή σαν ημινομάδες κτηνοτρόφοι όπου είναι με τα χειμαδιά τους, σαν τόπο δηλαδή χειμερινής εγκατάστασης των κοπαδιών τους. Δεδομένου ότι τα Λιβάδια αποτελούν το μεγαλύτερο κτηνοτροφικό κέντρο της κεντρικής Μακεδονίας την εποχή εκείνη, η διασπορά στα χειμαδιά τους εκτείνεται άπό τα βόρεια της Γευγελής στον κάμπο των Γιαννιτσών, και τον κάμπο της Θεσσαλονίκης έως και τη Χαλκιδική. Το χειμώνα διατηρούν τα κοπάδια τους στα υψώματα του Γιελεντζίκ (Φίλυρο), στο Στάνοβο του Νιχορίου-Ασβεστοχωρίου . Οι Λιβαδιώτες που παραχειμάζουν στην Πυλαία διατηρούν τα μαντριά τους κυρίως στο Ινσιρλί (ανατολικά του Πανοράματος) στη νοτιανατολική πλευρά του Χορτιάτη αλλά και κοντά στον οικισμό της Πυλαίας, κοντά στον Παράδεισο και στα σημερινά Κωνσταντινοπολίτικα. Το ήπιο κλίμα του χειμώνα αλλά και οι πλούσιες βοσκές στα γύρω ορεινά αποτελούν ιδανικό τόπο εγκατάστασης των κοπαδιών τους. Επιπλέον μπορούν εύκολα να μεταφέρουν το γάλα με τα μέσα εκείνης της εποχής, στα σπίτια τους το οποίο στη συνέχεια μπορούν να το διαθέσουν τόσο τοπικά όσο και στη μεγάλη αγορά της Θεσσαλονίκης. Έως και την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1922 οι Λιβαδιώτες κυριαρχούν με τα πολυπληθή κοπάδια τους καλύπτοντας όλα το βόρειο ημιορεινό τόξο της Θεσσαλονίκης από το Παλιόκαστρο (Νταουντμπάρ) και το Φίλυρο (δυτικά) έως το Χορτιάτη την Πυλαία και τη Θέρμη ανατολικά.
Τα κοπάδια αυτά θα εντυπωσιάσουν το 1918 και έναν Ουαλλό συγγραφέα τον Daffyd Ellis. Έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί η παρακάτω σχετική ιστορία:
(Επιστολή κ.Thomas Winnifrith, Ουαλλού συγγραφέα στην Κοινότητα Λιβαδίων το έτος 1999 από το οποίο ζητά σχετικές πληροφορίες.)
..Στο Μακεδονικό Μέτωπο, στη Θεσσαλονίκη, υπηρετούσε το 1918 στον Αγγλικό στρατό ο Ουαλλός συγγραφέας Daffydd Ellis. Ο Ellis για λόγους συνείδησης δεν έφερε όπλο και γιαυτό το λόγο υπηρετούσε τη θητεία του ως τραυματιοφορέας στο συμμαχικό νοσοκομείο του Γιαλαντζίκ κοντά στο σημερινό Φίλυρο. Ο ίδιος είχε ελληνική κλασσική παιδεία έκανε δε παρέα με Λιβαδιώτες κτηνοτρόφους του Φιλύρου διότι όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του, ο εν γένει τρόπος ζωής τους και το περιβάλλον του θύμιζαν, την πατρίδα του, την Ουαλλία. Όταν μια μέρα του ανακοινώθηκε ότι θα πρέπει να πάρει όπλο και να προωθηθεί στο μέτωπο, αυτός λιποτάκτησε. Όπως αναφέρουν συνάδελφοί του που συνυπηρετούσαν με τον Ellis, σε σχετική αλληλογραφία με την οικογένεια του, o Ellis πιθανόν να κατέφυγε σε Λιβαδιώτες φίλους του κτηνοτρόφους οι οποίοι τον έκρυψαν και να τον πήραν μαζί τους στα Λιβάδια. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του… Σήμερα ο Daffydd Ellis θεωρείται στην πατρίδα του, την Ουαλία, ένας από τους μεγάλους συγγραφείς, και μάλιστα πρωτοπόρος, διότι ήταν αυτός που για πρώτη φορά συνέγραψε πεζογραφία στην επίσημη Ουαλική γλώσσα δεδομένου ότι έως τότε η αγγλική ήταν η επίσημη γλώσσα της Ουαλλίας ακόμη και στα γράμματα και τις τέχνες.
Την περίοδο αυτή οι Λιβαδιώτες που παραχειμάζουν, σαν κοινωνία παραμένουν κλειστή η δε επαφή και αλληλεξάρτηση με τους συνοίκους τους «παεζάνους» του Ασβεστοχωρίου, «χορτιατινούς» του Χορτιάτη και «καμπτζιδιανούς» της Πυλαίας περιορίζεται στις ελάχιστες απαραίτητες οικονομικές συναλλαγές και κοινωνικές σχέσεις. Εξάλλου οι ίδιοι θεωρούν τα Μικρά και Μεγάλα Λιβάδια του Πάικου σαν τα μόνιμα χωριά τους, όπου καταγράφονται στα δημοτολόγια της εκεί Κοινότητας Λιβαδίων. Ακόμη και αν έχουν γεννηθεί στον κάμπο, εκεί καταγράφονται, εκεί παντρεύονται, εκεί συμπεθεριάζουν.
6. Η δεκαετία του 1920
Η κατάσταση αλλάζει από τη δεκαετία του 1920 όπου πλέον οι ημινομάδες Λιβαδιώτες αποκτούν ταυτόχρονα με τα Λιβάδια και μόνιμη κατοικία στον τόπο των χειμαδιών τους. Μετά δε την ολοκληρωτική καταστροφή του χωριού τους από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής στις 4 Μαίου του 1944 και μια δεύτερη καταστροφή στον εμφύλιο το 1946, οι εγκαταστάσεις τους πλέον στα χειμαδιά αποκτούν αποκλειστικά μόνιμο χαρακτήρα. Το χωριό στο Πάικο (Μικρά και Μεγάλα Λιβάδια) πλέον έχει καταστραφεί, οι μεγάλες χορτολιβαδικές εκτάσεις στα γύρω περίχωρα της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχουν δεδομένης και της άφιξης των ελλήνων προσφύγων της ανατολής. Αλλά και η οικονομία αλλάζει. Η κτηνοτροφία στο διαμορφούμενο νέο πλαίσιο πλέον δεν αποτελεί επικερδής δραστηριότητα αν και αρκετοί διατηρούν ακόμη και μετά τον πόλεμο τα κοπάδια τους χωρίς να μετακινούνται πλέον στα ορεινά του Πάικου. Ορισμένοι αγοράζουν ακόμη και γεωργικές εκτάσεις γενόμενοι ακόμα και αμπελουργοί.
Είναι παροιμιώδης η έκφραση στην Πυλαία του μεσοπολέμου «αού Βλάχους και αμπιλουργός» όταν με έκπληξη καμπουτζιδιανός (Πυλαιώτης) αμπελουργός είδε τον παππού μου Γιώργο Κιλιπίρη να κλαδεύει το αμπέλι του στην περιοχή του Κιλκιντερέ (σημερινό Πουρνάρι).
Αν και γενικότερα οι Βλάχοι (κυρίως δυτικομακεδόνες) είχαν σχέση με το αμπέλι κυρίως όμως σαν έμποροι κρασιού, σε όλη την Ευρώπη της Αυστροουγγαρίας του 18ου και 19ου αιώνα. Όπως για παράδειγμα οι Μοσχοπολίτες «βινοπώλες» που ασχολήθηκαν με το εμπόριο κρασιού στο Τοκάι της Ουγγαρίας αλλά και στο Πόζναν της Πολωνίας. Στα αρχεία της πόλεως του Poznan αναφέρονται οι παρακάτω:
«Honoratus Thomas Rosa vinopola in Macedonia Moscopolii oriundus, Honoratus Constantinus Tuszynski Graecus vinopola de civitate Moscopolis in Macedonia oriundus…die 10 ianuarii A.D. 1780, Honoratus Demetrius Wretowski Graecus vinopola de civitate Moscopolis in Macedonia oriundus …die 1-ma mensis februarii anno 1780, Honoratus Georgius Dymszo Zupanski Graecus vinopola de civitate Moscopolis in Macedonia oriundus, honoratus Michael Driemovski ex Macedonia de civitate Moscopolis oriundus Graecus disunitus vinopola… die 15 mensis februarii anno 1788» ( Νicolae Iorga, “Note Polone” Academia Romana Memorie Sectiunii, Istorice Seria III, tomul II, Bucuresti 1924).
Ζώσα ανάμνηση του επαγγέλματος έως σήμερα οι οινοποιίες της οικογένειας Μπουτάρη του νυν δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη.
Μετά τον πόλεμο οι περισσότεροι Λιβαδιώτες στρέφονται σε αστικά πλέον επαγγέλματα και από κτηνοτρόφοι και γαλατάδες γίνονται γαλακτοζαχαροπλάστες, αρτοποιοί ,έμποροι και καταστηματάρχες, αυτοκινητιστές αλλά και υπάλληλοι. Αρχίζει πλέον η όσμωση με τους συνοίκους τους, συνάπτουν κοινωνικές σχέσεις, κουμπαριές και συμπεθεριές. Οι Βλάχοι πλέον γίνονται περιζήτητοι γαμπροί γιατί είναι εργατικοί, οικονόμοι και «σφιχτοί», απαραίτητη προϋπόθεση για να στήσεις σπιτικό μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο. Οι Βλάχες γίνονται περιζήτητες νύφες γιατί όπως λένε οι ντόπιοι, «τόχουν παράδοση να συνηθίζουν να γηροκομούν τα πεθερικά» και αυτοί να περνούν καλά στα γεράματά τους. Στη δεκαετία του 1960 σπουδάζουν στα πανεπιστήμια τα παιδιά τους με αποτέλεσμα σήμερα να είναι επιστήμονες, επιχειρηματίες, και να συμμετέχουν σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Οι Λιβαδιώτες της ευρύτερης περιοχής πρόκοψαν και έγιναν καθηγητές, επιχειρηματίες ακόμη και δήμαρχοι. Να αναφέρω τους πρώην δημάρχους Πολυκάστρου Κουλίνα Τάκη, Ευρωπού Γίτσο Γιώργο, Ωραιοκάστρου Μπάτο Νίκο, Καλλιθέας και νυν Ωραιοκάστρου Σαραμάντο Δημήτρη, Χορτιάτη Γεράνη Μιχάλη, Ευόσμου Δημήτρη Χατζηβρέττα, τον Κοινοτάρχη Ρετζικίου Φράγκο Τάκη, πολλούς αντιδημάρχους, δημοτικούς, νομαρχιακούς και περιφερειακούς συμβούλους. Ακόμη τον πρόεδρο της πρωτοποριακής «Τεχνόπολης» και πρόεδρο της ΔΕΘ Τάσο Τζήκα και πολλούς άλλους.
Ομιλία του καθηγητή Φώτη Κιλιπίρη,
πρώην Κοινοτάρχη Λιβαδίων Νομού Κιλκίς στην Πυλαία, στις 29 Αυγούστου 2013.