Η παρουσίαση του βιβλίου του Νυμφαιώτη γιατρού Αναστάσιου Τσικώτη «ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΛΑΧΟΦΩΝΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ» πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο της Κεντρικής Βιβλιοθήκης του Δήμου Θεσσαλονίκης (Εθνικής Αμύνης 27), την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου2011 και ώρα 7:00 μ.μ.
Το βιβλίο παρουσιάσε ο κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., καθηγητής Μιχαήλ Τρίτος, ο καθηγητής Γλωσσολογίας της Ελληνικής Γλώσσας και Διδακτικής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Κώστας Ντίνας και ο συγγραφέας – κριτικός, Περικλής Σφυρίδης.
Την έκδοση του βιβλίου επιμελήθηκε ο εκδοτικός οίκος «ΜΙΛΗΤΟΣ» και η εκδήλωση πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Απανταχού Νυμφαιωτών «Ο Άγιος Νικόλαος» και τον Σύλλογο Φλωρινιωτών Θεσσαλονίκης.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα…
Ο Αναστάσιος Ν. Τσικώτης, Νεβεσκιώτης στην καταγωγή, γεννήθηκε στη Φλώρινα, όπου και έζησε τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής του. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μετά την τριετή υπηρεσία του ως αγροτικός γιατρός στην παραμεθόρια περιοχή της Φλώρινας, συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του επί μία τετραετία στις Ιατρικές Σχολές των Πανεπιστημίων Στρασβούργου και Λωζάννης, όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή.
Πραγματοποίησε πρόσθετα μετεκπαιδευτικά stages στην αιμοδυναμική και στην ηλεκτροφυσιολογία στα Πανεπιστήμια Γενεύης, Ουτρέχτης και Μάαστριχτ.
Από το 1970 και επί μία περίπου δεκαετία εργάστηκε στο αιμοδυναμικό εργαστήριο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1967 ως το 1995 συμμετείχε με επιστημονικές ανακοινώσεις σε πολλά ελληνικά και διεθνή ιατρικά συνέδρια, που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Δημοσίευσε τρεις επιστημονικές μονογραφίες και περισσότερες από εβδομήντα εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά.
Μετά την αναγόρευσή του σε υφηγητή της παθολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης διέκοψε την πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία για να αφιερωθεί επί μία δεκαετία με τη σύζυγό του, με εθελοντές καρδιολόγους και με τη βοήθεια των μελών των φιλανθρωπικών σωματείων Θεσσαλονίκης «Μέγας Αλέξανδρος» και «Φίλοι των Καρδιοπαθών Βορείου Ελλάδος» στο συντονισμό των κοινωφελών προγραμμάτων του Καρδιολογικού Ινστιτούτου Βορείου Ελλάδος.
Διετέλεσε αιρετό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου και Ειδικός Γραμματέας της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, μέλος των Δ.Σ. αρκετών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και του Κοινοτικού Συμβουλίου της ιδιαίτερης πατρίδας του, του Νυμφαίου.
Για το βιβλίο…
Για την καταγωγή, τη γλώσσα, τα ήθη, τα έθιμα και τις γενναιόδωρες προσφορές των ΒΛΑΧΟΦΩΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ προς την πατρίδα μας, έχουν δημοσιευθεί τα τελευταία σαράντα χρόνια αξιόλογες μελέτες από διακεκριμένους Έλληνες και ξένους ιστορικούς, εθνολόγους, γλωσσολόγους και λαογράφους.
Δεν σπανίζουν και τα καλογραμμένα κείμενα των λογίων βλάχικης καταγωγής, που αναφέρονται στην ιστορία των ιδιαιτέρων πατρίδων τους, όπως και τα καλαίσθητα λευκώματα που αναδεικνύουν το λαϊκό πολιτισμό και τις φυσικές ομορφιές των βλαχοχωριών μας.
Η μελέτη του γιατρού Α. Τσικώτη για τον ΒΛΑΧΟΦΩΝΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, γραμμένη με σεβασμό προς την ιστορική αλήθεια και την παράδοση, αποτελεί ένα λιτό κείμενο, που μιλάει στον αναγνώστη εκ βαθέων για τις αγωνιώδεις αναζητήσεις των ριζών και της πολιτιστικής του ταυτότητας κατά τα δύσκολα χρόνια της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου και για την άγνωστη στους περισσότερους Νεοέλληνες ιστορική διαδρομή του Βλαχόφωνου Ελληνισμού. Ιδιαίτερη αξία προσδίδει στη δουλειά του το γεγονός ότι στηρίζεται σε αξιόπιστες πηγές, όπως σε σπαράγματα κειμένων βυζαντινών χρονογράφων, σε αξιόλογες μελέτες Ελλήνων και ξένων ερευνητών, καθώς και στην παράδοση και στους θρύλους της Νέβεσκας.
Πίσω από τις συναρπαστικές ιστορίες που παραθέτει ο συγγραφέας για την «κώμη της Νέβεσκας», ο αναγνώστης θα ανακαλύψει μια δημιουργική κοινωνία τολμηρών και πολυμήχανων ανθρώπων, στους κόλπους της οποίας συμπορεύτηκαν η παράδοση, η φτώχεια και τα πλούτη, που οι ξενιτεμένοι Νεβεσκιώτες συσσώρευαν στο ιστορικό αρχοντοχώρι τους από τις κοσμοπολίτικες αγορές της Πόλης, της Αιγύπτου και της Κεντρικής Ευρώπης μαζί με κάποιες αξίες της αστικής ζωής, οι οποίες στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα εξέφραζαν το πνεύμα της προόδου.
Σε όσους επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορική αλήθεια ο συγγραφέας αντιτείνει πως οι Βλαχόφωνοι της Ελλάδας αποτελούσαν ανέκαθεν συγκροτημένες ομάδες ορθόδοξων δίγλωσσων Ρωμιών που αγωνίστηκαν να διατηρήσουν αλώβητη την ελληνική τους συνείδηση.
Οι Βλαχόφωνοι Έλληνες με ιδιαίτερο μόχθο κατάφεραν να ενσωματώσουν στον μικρόκοσμο της καθημερινής βιοτής τους την πολιτιστική τους ταυτότητα, την ταυτότητα της αιώνιας και αδιάσπαστης ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ τους, που εκεί ψηλά, στα απόμακρα Βλαχοχώρια τους, εξακολουθεί να μιλάει στον επισκέπτη για το χαμένο μεγαλείο της κλασικής Ελλάδας και του Μεσαιωνικού Ελληνισμού.
πηγή: eperiskopio.blogspot.com