Η Δημοτική Κοινότητα Λιβαδίου σύμφωνα με την απογραφή του έτους 2011, αριθμεί περίπου τους 2250 μόνιμους κατοίκους και υπάγεται στον καλλικρατικό Δήμο Ελασσόνας.
Οι κάτοικοι στην πλειονότητά τους ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το Λιβάδι, πατρίδα και γενέτειρα του μεγάλου αγωνιστή του 1821 και Φιλικού Γεωργάκη Ολύμπιου, είναι κτισμένο στις πλαγιές του Τιτάριου Όρους σε υψόμετρο 1200μ. και με θέα που νότια και δυτικά εκτείνεται μέχρι την Πίνδο, έχοντας βορειοανατολικά τα Πιέρια Όρη και την Πιερία, ανατολικά τον Όλυμπο και νοτιοδυτικά την Ελασσόνα, τα Χάσια, το Σαραντάπορο, το όρος Σάπκα και τα Σέρβια Κοζάνης. Διατηρεί την γραφικότητα του και τις παραδόσεις του που τις έλκει από τη βλάχικη καταγωγή των κατοίκων του.
Στη δεκαετία του 50 και παλαιότερα, το Λιβάδι ήταν ένα από τα σημαντικότερα παραθεριστικά κέντρα της Θεσσαλομακεδονίας, γνωστό για το υγιεινό του κλίμα και την αγνότητα των προϊόντων του.
Σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει στο Λιβαδι, τα λιθόστρωτα δρομάκια, τον αιωνόβιο πλάτανο και τη βρύση με το κρυστάλλινο νερό στην πλατεία, να επισκεφθεί το σπίτι του Γεωργάκη Ολύμπιου που λειτουργεί ως μουσείο. Να συναντήσει έναν πεταλωτή ή τσαγκάρη που ασκεί την τέχνη του. Με 10.000 στρέμματα έκταση και περιτριγυρισμένη από άγριο παρθένο δάσος οξιάς, η Σάπκα μαγεύει τον επισκέπτη, χειμώνα καλοκαίρι.
Τα Στουρνάρια μια θαυμάσια περιοχή κοντά στο Χαϊδάρι με πανύψηλες οξιές, εξαιρετικό νερό, ποικίλη βλάστηση και ονειρώδη ξέφωτα. Ο Πολέζος και το Σάλτσι μοναδικά θέρετρα για περίπατο και αναψυχή.
Το έντονο θρησκευτικό συναίσθημα των Λιβαδιωτών έχει προικίσει το χωριό αλλά και την ευρύτερη περιοχή με σειρά ναών, με εξωκλήσια και μοναστήρια, πολλά από τα οποία αποτελούν πραγματικά διατηρητέα μνημεία και συνδέονται με καίριες στιγμές της ιστορικής διαδρομής του έθνους μας. Ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους στην περιοχή της Αγίας Τριάδος, το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στο Λιβάδι που σώζεται και σήμερα υπήρξε ένα από τα πιο φημισμένα Κρυφά Σχολειά της χώρας.
Τα πρόσφατα αρχαιολογικά ευρήματα στο Καστρί με το χριστιανικό ναό και το περίφημο ψηφιδωτό τοποθετούν τις χριστιανικές λατρευτικές δραστηριότητες των κατοίκων στην πρωτοβυζαντινή εποχή.
Πέρα από τα θρησκευτικά δρώμενα, την παράδοση της κοινότητάς μας συνθέτουν και λαϊκές παραδόσεις, λαϊκά δρώμενα (ντούφες, μπαμπαλιούρια, αποκριάτικοι φανοί, τσίπουρα) τα τραγούδια οι χοροί και τα παραμύθια, η τέχνη, τα πελεκητά στα τέμπλα των εκκλησιών καθώς και ο "Πολιτιστικός Αύγουστος" που στα πλαίσια του πραγματοποιείται σειρά εκδηλώσεων.
Τα χωριά μας ήταν κάποτε σπίτι του καθενός και το σπίτι του καθενός ήταν το χωριό όλων μας.
Σήμερα κατά κανόνα οι επισκέπτες διανυκτερεύουν στα ξενοδοχεία "Κιόσκι", "Λανάρι" και "Αντωνίου".
Όλος αυτός ο κόσμος που παντρεύει την παράδοση με την σύγχρονη ζωή και τις απαιτήσεις της παραμένει ακόμη υπαρκτός και δίνει στην κοινότητα μας την μοναδική και ξεχωριστή εικόνα μιας πραγματικής απόδρασης από την καθημερινότητα.
Η φιλοξενία μας θα σας συναρπάσει, όποια στιγμή και αν επισκεφθείτε το χωριό μας. Η ομορφιά και
τα τοπία θα σας χαρίσουν μια μοναδική εμπειρία. Μια επίσκεψη θα είναι απλώς το κίνητρο για την επόμενη....
Ιστορία Οικισμού
Η ιστορία της ίδρυσης του Λιβαδίου δεν είναι γνωστή. Μερικοί υποστηρίζουν ότι κατέχει την θέση της Δωδώνης που μνημονεύει ο Όμηρος. Σύμφωνα με την παράδοση το Λιβάδι χτίστηκε στη σημερινή τοποθεσία όταν μια φοράδα γέννησε στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων και οι Λιβαδιώτες θεώρησαν καλή την περιοχή για εγκατάσταση. Είναι γνωστό στο βυζαντινό αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β' Κομνηνό Παλαιολόγο, αφού το 1336 μ.Χ. ο αυτοκράτορας εντέλλεται στον ηγούμενο της μονής Ολυμπιώτισσας Ελασσόνας να προστατεύει "αενάως, διαρκώς, ανελλιπώς και αδιαλείπτως και έτερον χωρίον, το Λιβάδιον.." (Γ .Α.Ράπτη Ιστορικός και Τουριστικός Οδηγός Λιβαδίου)
Από τα όσα είπαν στον Γάλλο Heuzey περί τα 1856 οι Λιβαδιώτες, πρέπει να δεχτούμε ότι το Λιβάδι ιδρύθηκε κατά την εποχή των Σταυροφόρων (12ος αιώνας), από φυγάδες των χαμηλότερα κάστρων και στη θέση παλιάς κατούνας νομαδοκτηνοτρόφων. Ανήκει στην κατηγορία των καταφυγιακών οικισμών.
Στις αρχές του περασμένου αιώνα το επισκέφθηκε ο Άγγλος περιηγητής συνταγματάρχης Leak, ο οποίος έγραψε γι αυτό και την περιοχή του τα έξης (Travels to Northen Greece, London 1835, tom 3, ρ. 335) : Το Λιβάδι είναι αρχαία αποικία Βλάχων και γι αυτό αποκαλείται συνήθως Βλαχολίβαδο. Έχει 800 σπίτια. Το πλησίον της Ελασσόνας Βλαχολίβαδο φέρεται σαν το πιο μεγάλο από όλα. Ο ίδιος περιηγητής (Researches in N. Greece, ρ· 372) γράφει ότι: μολονότι βρίσκονται σε τοποθεσίες οι όποιες δεν παράγουν ούτε όσα χρειάζεται για διαβίωση ενός έως δύο μηνών, εντούτοις είναι οι μεγαλύτερες, οι τελειότερα διαρρυθμισμένες, και οι ακμαιότερες πόλεις της Ελλάδος.
Στα 1863 ο Γερμανός Barth βρίσκει το Λιβάδι με 600 σπίτια, διαψεύδοντας τον Μάγνητα ο όποιος περί τα 1860 το έφερε με 300 σπίτια. Ο Γεωργιάδης στα 1880 το βρήκε μόνο με 450 οικογένειες, αλλά προσέθεσε ότι πολλοί των κατοίκων αυτού μετώκησαν μετά το 1820 εις Λάρισα και Θεσσαλονίκη.
Ο Ν. Παπαϊωάνου, τοποθετεί την ίδρυση του οικισμού στον 11ο αιώνα ή 12ο, στην εποχή των Σταυροφοριών και την αποδίδει σε κατοίκους οικισμών που προϋπήρχαν, στις πλαγιές του Τιτάριου όρους.
Ο Ε. Γκούμας αναφέρει πως στο χώρο του Λιβαδίου συγκεντρώθηκαν οι κάτοικοι γειτονικών οικισμών, των οποίων η ύπαρξη επιβεβαιώνεται από ευρήματα στη γύρω περιοχή, μετά την κατάληψη της Θεσσαλίας το 1423 από τον Τουραχάν Μπέη. Ερείπια πάντως αυτών των οικισμών υπάρχουν ως τις μέρες μας.
Ο Α. Βακαλόπουλος τοποθετεί την ίδρυση του οικισμού μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν, αποδίδοντας την σε πληθυσμούς που προήλθαν από την Πίνδο.
Τέλος κατά την άποψη του Β. Σπανού, ο οποίος και ασχολήθηκε συστηματικά όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα, το Λιβάδι δημιουργήθηκε στην Πρώιμη Τουρκοκρατία, καταλήγοντας σ΄ αυτό το συμπέρασμα μετά από τη μελέτη στοιχείων της τουρκικής απογραφής του θεσσαλικού χώρου του 1454/55.
Η πρώτη αναφορά για το Λιβάδι εντοπίζεται στο χειρόγραφο με αριθμό 84, της βιβλιοθήκης της Μονής της Ολυμπιώτισσας. Πρόκειται για ένα βιβλίο πρόθεσης της Μονής του Σπαρμού, που οδηγεί με ασφάλεια στο συμπέρασμα, ότι το Λιβάδι κατοικούνταν πριν από το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα.
Στο ναό του Αγίου Χαραλάμπους στην Αγία Τριάδα υπάρχει επιγραφή που χρονολογείται το 1054 μ.Χ. Η ύπαρξη του ναού σαφέστατα προϋποθέτει και την ύπαρξη κατοίκων στην περιοχή.
Είναι γνωστό στο βυζαντινό αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β' Κομνηνό Παλαιολόγο, αφού το 1336 μ.Χ. ο αυτοκράτορας εντέλλεται στον ηγούμενο της μονής Ολυμπιώτισσας Ελασσόνας να προστατεύει "αενάως, διαρκώς, ανελλιπώς και αδιαλείπτως και έτερον χωρίον, το Λιβάδιον.."
Το Λιβάδι τροφοδότησε τις εμποροβιοτεχνικές τάξεις της Ελασσόνας, Τσαρίτσανης, Τυρνάβου και Λάρισας στην Θεσσαλία, καθώς και των Σερβίων, Κατερίνης, και Θεσσαλονίκης στην Μακεδονία. Στην τελευταία μάλιστα και ως τα 1903, οι Λιβαδιώτες αποτελούσαν μαζί με τους Κρουσιοβίτες, Μοναστηριώτες και Κλεισουριώτες ομόγλωσσους αυτών τον κύριο όγκο της Ελληνικής παροικίας, ότι διαπίστωσε και ό Βέλγος Laveley Ε. (Peninsule des Balkans, Paris, tom III, ρ. 204) από τα 1888.
πηγή και περισσότερες πληροφορίες: www.livadi.gr