«Το όνομα Πίνδος φαίνεται πως χρησιμοποιήθηκε χωρίς μεγάλη σαφήνεια, μερικές φορές για σημαντική έκταση της οροσειράς και περιστασιακά μόνο για κάποιο βουνό ή ομάδα βουνών…»*.
Έως και τον 20ο αιώνα οι μετακινήσεις μεταξύ των ανατολικών και δυτικών περιοχών της ελλαδικής χερσονήσου, ιδίως στο βόρειο τμήμα της, εμπεριείχαν πάντα ένα στοιχείο περιπέτειας. Συγκεκριμένα η μετάβαση από τις ανοιχτές κοιλάδες της Μακεδονίας και του Θεσσαλικού κάμπου προς τη Δυτική Ελλάδα προσέκρουε σε ένα συμπαγές ορεινό τείχος η διάσχιση του οποίου συνιστούσε ορειβατική προσπάθεια. Μέχρι την δεκαετία του 1930, που κατασκευάστηκε ο πρώτος αυτοκινητόδρομος[1], οι ταξιδιώτες ήταν αναγκασμένοι να διασχίζουν τις ορεινές κοιλάδες αυτών των βουνών, πάντα κατά μήκος κακοτράχαλων παραποτάμιων οχθών, προκειμένου να προσεγγίσουν την ζώνη των πηγών τους κάτω από τις κορυφές αναζητώντας τον αυχένα που θα τους εξασφάλιζε το πέρασμα στην άλλη πλευρά.
Ιστορίες - γεγονότα
- Μπάρμπα Λάμπη, να με πάρεις κι εμένα στα πρόβατα όποτε πας.
- Τι γυρεύς, μωρέ παιδί μ’ εσύ στα πρόβατα, δεν τρας εδώ στο χωριό τα γράμματα σ’ και τα παιγνίδια σ’ μόν’ θελς πρόβατα. Στα πρόβατα είν’ φόβος, είν’ κλέφτες.
Όσες φορές τον φορτωνόμουν για τα πρόβατα, αυτά και άλλα τέτοια μου ‘λεγε και ξανά μου ‘λεγε ο μπάρμπας μου ο Λάμπης Ψαλλίδας, γιος του Γάκη, μεγάλου τσέλιγγα Συρρακιώτου ξαϊκουστού μέσ’ τες κορφές του Πίνδου ως τα χειμαδιά της Λάμαρης και της Πρέβεζας.
Τα γιδοπρόβατά του τα ‘χε εκείνην την χρονιά στα βοσκοτόπια του Χόντζα, μεγάλα βοσκοτόπια κατά το Μέτσοβο, πέντ’ εξ ώρες μακρυά απ’ το χωριό μας, θέλετε και την εικόνα του Μπάρμπα μου;
Παράδοση, από το ρήμα παραδίδω, σημαίνει στην ιστορία του πολιτισμού το κεφάλαιο των υλικών και πνευματικών αγαθών που μεταβιβάζεται ως κληρονομιά από μια γενιά σε άλλη.
Από το 1717 (συνθήκη Πασάροβιτς) μέχρι το 1797 (διάλυση της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας από τους Γάλλους του Ναπολέοντα) η Πρέβεζα ήταν κάτω από βενετική κυριαρχία.
Για οικονομικούς και στρατιωτικούς λόγους οι Βενετοί πήραν τότε μια απόφαση που άλλαξε θεαματικά την ιστορική πορεία της Πρέβεζας. Αποφάσισαν να φυτέψουν ελιές σε όλη την περιοχή που εκτείνεται από τα τείχη της αρχαίας Νικόπολης μέχρι τις παρυφές της πόλης. Οι μεγάλες επιδοτήσεις που έδωσαν, για να στηρίξουν την απόφασή τους αυτή, είχαν σαν αποτέλεσμα οι δασώδεις και θαμνώδεις εκτάσεις της περιοχής να μετατραπούν σταδιακά σε ένα όμορφο ελαιώνα με 140.000 περίπου ελαιόδεντρα.