Πολιτισμός

Βλάχοι-Αρμάνοι οδίτες, δηλ. φύλακες οδικών διαβάσεων, και αγωγιάτες / κιρατζήδες* μεταφορείς ανθρώπων και αγαθών, στοίχειωναν κάποτε την πιο πολυσύχναστη και πιο σημαντική περιοχή του ελληνο-ρωμαϊκού κόσμου στον χώρο της χερσονήσου του Αίμου, την Ήπειρο και τη Μακεδονία, τις οποίες διέσχιζαν η Βασιλική Οδός των Μακεδόνων και η Εγνατία Οδός των Ρωμαίων, την αλλιώς Calea atsea Marea «Τον Μεγάλο Δρόμο» των Βλάχων. Οι πρώτοι βλαχόφωνοι αγωγιάτες, που καταγράφονται από την Ιστορία, είναι αυτοί που στις αρχές του 7^ουαιώνα συμπορεύονται με τον βυζαντινό στρατό σε εκστρατεία εναντίων των Αβάρων, όταν η μούλατου ενός γέρνει το φορτίο με τις αποσκευές και ο σύντροφός του τον ειδοποιεί με το περιβόητο πια torna, torna, frater «γέρνει,γέρνει, αδερφέ!».

Με μια σεμνή τελετή βράβευσης των μελών της πολιτιστικής κίνησης «Μέθεξις» από το Δήμο Βορείων Τζουμέρκων για τη δωρεά περίπου 50 φωτογραφικών πινάκων μεγάλων διαστάσεων στο Συνεδριακό Κέντρο Συρράκου αλλά και τη γενικότερη προσφορά τους στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου, έκλεισε ο τετραετής κύκλος της έκθεσης φωτογραφίας και του πολιτιστικού «εγχειρήματος» με τίτλο: «Συρράκο- Πέτρα και μνήμη και Φως- Ένα ταξίδι στο Χτες και το Σήμερα μέσα από την εικόνα, το λόγο και τον ήχο».
Τα μέλη της «Μέθεξις» Ηλίας Γκαρτζονίκας, Δημήτρης Γκαρτζονίκας, Χρήστος Κατσάνος και Βαγγέλης Γιωτόπουλος, από το 2009 ως το 2013, μέσω της έκθεσης και της εκδήλωσης που την πλαισίωνε σε κάθε τόπο που ελάμβανε χώρα (Συρράκο, Περιστέρι Αττικής, Γιάννινα και Πρέβεζα) και περιελάμβανε 17 επιμέρους δράσεις, εφάρμοσαν την τεκμηριωμένη άποψή τους για έναν πολυδιάστατο τρόπο προβολής τόπων με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ο οποίος να ανταποκρίνεται στις συνθήκες και απαιτήσεις του 21ου αιώνα.

Το Συρράκο ιστορικά στηρίζει την εμπορική, οικονομική του ανάπτυξη και περαιτέρω την πολιτισμική του απογείωση σε δύο πυλώνες, ο ένας είναι η κτηνοτροφία και ο άλλος η εκμετάλλευση των κτηνοτροφικών προϊόντων είτε με τη μορφή της βιοτεχνικής παραγωγής είτε με τη μορφή της διακίνησης και εμπορίας αυτών των προϊόντων.

Το παρόν κείμενο αποτελεί έκφραση του ενδιαφέροντός μου για τη σχέση των κατοίκων της νότιας Πίνδου με το γενέθλιο τόπο.