Όταν πριν από δέκα περίπου χρόνια πρωτοσυνάντησα το όνομα του Γεωργίου Σαγιαξή σε ένα έγγραφο του Υπουργείου των Εξωτερικών που δημοσίευσα στο πλαίσιο μιας άλλης εργασίας, δεν υποπτευόμουν ότι κάποτε θα επανερχόμουν στη ζωή αυτής της ενδιαφέρουσας μορφής των μακεδονικών γραμμάτων.

Κύρα Λέσο! Πλουσκουτέσου! Φθάνουμε στην τελευταία ημέρα του δωδεκαημέρου, τα Φώτα.

«Παππού θα μου πεις ξανά το βλάχικο παραμύθι με τους καλικάντζαρους;» Είναι το πρώτο που μου ζητάει η αγαπημένη μου εγγονούλα κάθε φορά που επικοινωνούμε μέσω Skype.

Ιαρά ούνα ουάρα τ΄ ατσέλου κιρό ουν μουράρου, σι σιάρα ντι Χριστού, ακλό λα μουάρα τσι λουκρά, απριάσι φόκου τα σι αντάρ ζόρνου, σι φρίγκ σουγλιμόλου, σι σάτουρ κα όμου σ΄ έλου, κα ιαρά ατζούν τζούα τούτα.