Πρόκειται για ένα βιβλίο καρπό της συνεργασίας των τριών βλάχικων συλλόγων του νομού Μαγνησίας (Αλμυρού, Βελεστίνου και Σέσκλου) με σκοπό την καταγραφή της ιστορίας, της λαογραφίας και του πολιτισμού των Βλαχόφωνων Ελλήνων της Μαγνησίας. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο ενότητες, (Περιβολιωτών και Αρβανιτόβλαχων), και στις 200 σελίδες του γίνεται μία ιστορική αναδρομή στις πατρογονικές εστίες των Αρβανιτόβλαχων-Φρασεριωτών και των Περιβολιωτών Βλάχων, στα έθιμα και τις δοξασίες τους, στο μοναδικό στην Ευρώπη μουσικολογικά πολυφωνικό τραγούδι, στα παραδοσιακά τους επαγγέλματα, τον παραδοσιακό βλάχικο γάμο κλπ. Εξαιρετικά σημαντική είναι επίσης η δημοσίευση περίπου 250 φωτογραφιών οι περισσότερες από τις οποίες είναι αδημοσίευτες και εκτείνονται χρονολογικά από το 1886 έως τα νεώτερα χρόνια.
Τη συγγραφή του βιβλίου είχαν οι Δημήτρης Τσούτσας και Σπύρος Φορφόλιας για την ενότητα των Αρβανιτόβλαχων-Φρασεριωτών και οι Γιώργος Σαββανάκης, Στέργιος Σιουμουρέκης και Νίκη Αλεξίου για την ενότητα των Βλάχων της περιοχής Βελεστίνου.
Το Καλοχώρι Λάρισας (παλιότερη ονομασία Τόιβασι ή Ορτά) στο οποίο υπάγεται και το δημοτικό διαμέρισμα του Χειμαδίου (παλιότερη ονομασία Σουφλάρ). Είναι χτισμένα σε υψόμετρο με αυτό του Νέσσωνα και ο πληθυσμός δεν ξεπερνά τους 1000 κατοίκους που ασχολούνται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία.
Το Καλοχώρι και το Χειμάδι κατοικούνται από Βλάχους που έλκουν την καταγωγή τους από το Περιβόλι των Γρεβενών. Πέριξ του Καλοχωρίου εντοπίσθηκαν ευρήματα Νεολιθικής εποχής και της Εποχής του Χαλκού. Ο Νικόλαος Γεωργιάδης στο βιβλίο του «Θεσσαλία» αναφέρει ότι στα τέλη του 19ου αιώνα επάνω στο βουνό Χασάμπαλη σώζονταν θεμέλια περίβολου και σπιτιών και στα νότια του ορεινού όγκου σκαλοπάτια λαξευμένα στην πλαγιά για ευκολότερη κατάβαση.
Το Ασπρόχωμα βρίσκεται στους πρόποδες του θρυλικού Ολύμπου σε υψόμετρο 600μ. Ανήκει στο δήμο Ολύμπου και απέχει απο την Ελασσόνα 17km. Κατοικούνταν από τους Τούρκους και μετά την απελευθέρωση το 1912 κατοικήθηκε από Κοκκινοπλήτες βλάχους.Οι πρώτοι κάτοικοι έφεραν μαζί τους τα κοπάδια τους γι'αυτο και η κτηνοτροφία ηταν η κύρια ασχολία τους μαζί με την γεωργία .Μέχρι την δεκαετία του '70 το χωριό γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Λειτουργούσαν τρία τυροκομεία και ένα χαλκείο. Υπήρχαν πολλά πηγάδια στο χωριό, τα οποία διευκόλυναν τη ζωή των κατοίκων.
Κοντά στο χωριό υπήρχαν βρύσες. Η Μπάμπα, το Χαβούζι, ο Ίζβουρος και η Κολοκύθα. Αυτές αποτελούσαν τόπο συνάντησης των γυναικών καθώς εκεί γινόταν το πλύσιμο των ρούχων. Λόγω της αστυφιλίας άρχισε ο πλυθησμος του να μειώνεται δραματικά. Έτσι, σήμερα οι μόνιμοι κατοικοι φτάνουν τους 70.
Έλαβα αφορμή από σχετικό δημοσίευμα στα άρθρα της ιστοσελίδας σας για τους Ζιακαίους (Ο ΖΙΑΚΑΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ) και παραθέτω ορισμένα άλλα στοιχεία
1.- Μακρυνόρος Γρεβενών δεν υπάρχει. Εννοεί όμως Μαυρονόρος Γρεβενών. Ωσαύτως ανακριβώς ως Μακρυνόρος, το αναφέρει ο μέγιστος Κώστας Κρυστάλλης.
2.- Ο αρματολός των Γρεβενών Ντελή-Δήμος εφονεύθη σε ενέδρα στην κορυφή της Πίνδου Βασιλίτσα (ένθα το ομώνυμο χιονοδρομικό), από τον Βελή-αγά, (Βελάγια, όπως τον αποκαλούσαν), δερβέναγα του Κουρτ –πασά. Επί πλέον ήταν ψυχοπατέρας του γέρο Ζιάκα, απόρροια δε τούτου ήταν η κληρονομιά του αρματωλικίου Γρεβενών.