Περιηγήσεις

Στην επαρχιακή οδό Κηπίνας Καλαρρυτών βρίσκεται ένα θαυμαστό μνημείο της ορθοδοξίας εδώ και αιώνες. Η ιερά μονή Κηπίνας.
Κατά τον Σεραφείμ Ξενόπουλο ή Βυζάντιο, Μητροπολίτη Άρτας , η μονή Κηπίνας οικοδομήθηκε το 1212 (Δοκίμιον ιστορικόν περί Άρτης και Πρεβέζης, σελ. 31).
Η μονή οφείλει το όνομά της πιθανόν στους κήπους που καλλιεργούσαν οι μοναχοί κάτω από αυτήν και από το μοναστήρι πήρε το όνομά του και ο ομώνυμος συνοικισμός ¨Κηπίνα¨στα όρια του οποίου βρίσκεται η μονή.
Υπάγεται στην πνευματική δικαιοδοσία της ιεράς μητρόπολης Ιωαννίνων και είναι μετόχι της Ιεράς Μονής Γενεσίου της Θεοτόκου Τσούκας, με Ηγούμενο τον Αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Δέδε.

Στη βλάχικη διάλεκτο σημαίνει «ζεστή κοιλάδα» Ούτως ή άλλως πρόκειται για έναν οικολογικό παράδεισο πολύ κοντά στην καθημερινότητά μας.
Εκεί στη γειτονιά της Πίνδου, στα Γρεβενά, η αμόλυντη φύση φαντάζει παντοδύναμη. Οι άνθρωποι, τα χωριά, τα μνημεία, τα τοξωτά γεφύρια μοιάζουν ξεχασμένα, υποταγμένα. Μόνο οι εποχές έχουν τη δύναμη να μεταλλάσσουν το ποικιλόμορφο τοπίο και να πιστοποιούν ότι ο χρόνος κυλά. Ετσι ο επισκέπτης, έρμαιο αυτής της μαγείας, απλώς αφήνεται να τον συνεπάρει το τοπίο. Ούτως ή άλλως πάντα θα νοσταλγεί και θα ελπίζει στην επιστροφή.
Η προσέγγιση του Παραδείσου δεν γίνεται ποτέ από ένα μόνο μονοπάτι. Ετσι και ο φυσικός παράδεισος της Βάλια Κάλντα έχει πολλές πύλες. Η περιοχή των Γρεβενών όμως είναι η πιο πρόσφορη είσοδος στα μυστήρια του πυρήνα του εθνικού δρυμού. Αφετηρία λοιπόν της εξερεύνησης το χωριό Σπήλαιο, 26 χλμ. νοτιοδυτικά από τα Γρεβενά.

Στα ορεινά περάσματα της Πίνδου
Στην αγκαλιά των βουνών της Πίνδου με πυκνά δάση από κωνοφόρα, οξιές, σφενδάμια, φτελιές, φλαμουριές, λεύκες, μαυρόπευκα, βελανιδιές, και ρόμπολα, εκεί όπου ζουν αρκούδες, λύκοι, ζαρκάδια, πέρδικες και γεράκια θα συναντήσετε τα πέντε ονομαστά Βλαχοχώρια του Νομού Γρεβενών: Σαμαρίνα, Σμίξη, Αβδέλλα, Περιβόλι και Κρανιά.
Μόνο μια φορά είναι αρκετή για να ερωτευτείς αυτόν τον τόπο. Αφήνοντας το γεφύρι του Ζιάκα, αρχίζει η ανάβαση του Όρλιακα και το ένα μαγευτικό τοπίο ανάμεσα στις βουνοκορφές διαδέχεται το άλλο, ενώ ο αέρας μυρωμένος από τις ανάσες των δένδρων πλημμυρίζει τις αισθήσεις, δεν μπορείς παρά να αναζητάς περισσότερες στιγμές στα ευλογημένα Βλαχοχώρια. Δυτικά των Γρεβενών ο Σμόλικας, η Βασιλίτσα, ο Όρλιακας, ο Λύγκος και ο Ζυγός, μια αγκαλιά των βουνών της Πίνδου με πυκνά δάση από κωνοφόρα, οξιές, σφενδάμια, φτελιές, φλαμουριές, λεύκες, μαυρόπευκα, βελανιδιές, και ρόμπολα, όπου ζουν αρκούδες, λύκοι, ζαρκάδια, πέρδικες και γεράκια, φιλοξενούν στις πλαγιές τους τα πέντε Βλαχοχώρια του νομού Γρεβενών.

Ο Σμόλικας (2.637 μέτρα) είναι το δεύτερο σε ύψος βουνό της Ελλάδας μετά τον Όλυμπο, από τα πλέον ενδιαφέροντα τμήματα της Βόρειας Πίνδου και με μια σημαντική θέση στην ιστορία του τόπου μας
Στις 2,3 & 4/7/2004 οι Ιάσονας, Νιόβη, Ελίνα, Ελπίδα, Θώμη, Βάσω, Αλέκα, Λίλη, Δημήτρης, Κώστας, Μπάμπης και Στέφανος υλοποιήσαμε μια παλιά υπόσχεση για ανάβαση στο Σμόλικα. Το είχαμε σχεδιάσει ξανά στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά ήρθαν όλα βολικά, παρά τις δυσκολίες που έχει η καλοκαιρινή περίοδος, για τόσες ώρες πορεία, σε τέτοιο υψόμετρο και με αρκετή ζέστη.
Αποφασίσαμε να ανεβούμε από τη Σαμαρίνα, που έχει τη μικρότερη απόσταση από τη Λαμία, παρά το γεγονός ότι έχει το μεγαλύτερο χρόνο για την ανάβαση στην κορυφή. Για την κορυφή υπάρχουν άλλες δύο βασικές διαδρομές. Είναι αυτή από την Αγία Παρασκευή Κόνιτσας (35 χιλ από την Κόνιτσα, σε 900 μέτρα υψόμετρο) και από τους Πάδες (32 χιλ από την Κόνιτσα, σε 1140 μέτρα υψόμετρο).