Η Βλαχική γλώσσα, παρότι εγγραμματίστηκε από τον 19ο αιώνα, παρέμεινε εν πολλοίς μια προφορική γλώσσα με πολλές διαλέκτους και ιδιώματα κατά τόπους σε μια σχετικά μεγάλη γεωγραφική κλίμακα και σε διεθνικό επίπεδο.
Βιβλιοπαρουσιάσεις
Η παρούσα μελέτη - έρευνα είναι αποτέλεσμα εικοσάχρονης και πλέον αναζήτησης για ένα θέμα που στις μέρες μας και μέσα στη δίνη της παγκοσμιοποίησης φαίνεται να μην έχει καμία απολύτως πρακτική σημασία.
«Πήγα στο χωριό, φράτι Κοτ, κουβαλώντας στο σακίδιό μου την πέτρα της μνήμης. Την πήρε ο πατέρας μου από την αγριογκορτσιά του Άη Γιώργη...
Φαντάρος στα είκοσι πέντε μου, το 1965, αφού έκανα την ορκομωσία στην Ταξιαρχία του Δελβίνου, μετατέθηκα μόνο για διαμονή στην παραθαλάσσια στρατιωτική μονάδα πυροβολαρχίας της Ταξιαρχίας, με έδρα το Λυκούρσιο.
Είναι πραγματικά σπάνιο πράγμα, μια επιστημονική μελέτη γραμμένη πριν από σχεδόν εβδομήντα χρόνια, να εξακολουθεί και σήμερα να διατηρεί αμείωτη τη σημασία και την επικαιρότητά της.
Ο C. Fauriel, περνώντας στις αρχές του 19ου αιώνα από το Μέτσοβο, καταγράφει με αρκετή παραστατικότητα μία επικήδεια θρηνητική παράσταση.
Η γενιά μου είναι η τελευταία που γνωρίζει και μιλάει τη βλάχικη γλώσσα. Στους τελευταίους αιώνες μεταδίδεται μόνο προφορικά, με αποτέλεσμα αυτή να οδηγείται σε αφανισμό και να καταπίνεται από τη λησμονιά.