Ο τόπος μας είναι το λίκνο της ύπαρξής μας, το έδαφος όπου οι ρίζες μας βρίσκουν την πηγή της επιβίωσής τους και την κοιτίδα ανατροφοδότησης της μνήμης.
«Η Μοσχόπολις δύναται να καυχηθή, ότι έσχεν ήδη τον δέκατον έβδομον αιώνα και έτι μάλλον τον δέκατον όγδοον άντρας λογίους, οίτινες διά της φιλεργίας αυτών και των συγγραφών ουκ ολίγον συνετέλεσαν εις την ανύψωσιν της αγωγής του υπό των τυράννων δυναστευομένου ελληνικού έθνους».1
«Scripta manent, verba volant», έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι και, πράγματι, αυτό που καταγράφεται πάντα περισώζεται.
Τον είχε φάει το όνομα. Δίχως αυτό θα μπορούσε να είχε κάνει κι αυτός κάτι στη ζωή του. Όχι ρεμάλι, καθώς είχε τώρα καταντήσει.