Ιστορίες - γεγονότα

ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΑ
Μᾶς γράφουσιν ἐξ Ἰωαννίνων ὅτι κατὰ τᾶς τελευταίας ταύτας ἡμέρας ἐπῆλθε δριμὺς ὁ χειμὼν μετὰ πολλῶν χιόνων. Ἡ θερμοκρασία ἐν τῇ πόλει κατῆλθε 3 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ 0. Ὁμοίως δὲ καὶ εἰς πλέιστα ἄλλα τῆς Ἠπείρου μέρη, συνεχεῖς δὲ βροχαὶ πλημμυρίζουν τᾶς πεδιάδας καὶ τὰ βουνὰ ἐκαλύφθησαν ἀπὸ παχυτάτων στρωμάτων χιόνων.
- Εἰς Σαλαχώραν πρὸς ἐπιθεώρησιν τῶν διαβατηρίων εἶνε διωρισμένος νέος τὶς ἐξ Ἀβδέλας Παῦλος καλούμενος, ρωμουνόφρων, συστημένος εἰς τὴν Ὀθωμ. κυβέρνησιν ὑπό του Μαργαρίτου ὅστις εἰς πάντας τους διὰ τὴν Ἑλλάδα ταξειδεύοντας παρεμβάλλει πολλὰ ἐμπόδια καὶ ἐνίοτε τοὺς ἀναγκάζει νὰ χάσωσι τὸ ἀτμόπλοιον. Ἀφοῦ λάβη πρὸς ἐπιθεώρησιν τὸ διαβατήριον δὲν ἐννοεῖ νὰ τὸ ἐπιστρέψη ἐὰν δὲν φιλοδωρηθῆ. Μάτην οἱ ταξειδιῶται ζητούσι παρ' αὐτοῦ τὸ διαβατήριον. Ὁ Παῦλος ἀποκρίνεται ἀγερώχως «τὸ διαβατήριον θὰ τὸ λάβης ὅταν ἐγὼ θελήσω».
- «Μὰ κύριε Παῦλε, τὸ ἀτμόπλοιον ἀναχωρεῖ».
- «Δὲν πειράζει φεύγεις μὲ τὸ ἄλλο». Ἡ σκηνὴ αὐτὴ λαμβάνει συχνὰ χώραν ἐν Σαλαχώρᾳ, ἐν τῷ ἀπομακρυσμένῳ ἐκείνω τόπω οἱ δὲ ταξειδιῶται ἁπαλλάσονται τῶν βασάνων μόνον ἐὰν προνοήσωσι νὰ θέσωσιν ὑπὸ τὴν χείρα τοῦ Παύλου ὀλίγα ἀργυρὰ νομίσματα. Τὸν ἄθλιον τοῦτον ὑπάλληλον καταγγέλομεν εἰς τὴν ὀθώμ. κυβέρνησιν ἤτις δὲν ἀμφιβάλλομεν ὅτι θὰ ἀπομακρύνη αὐτὸν τῆς θέσεως ἐκείνης καὶ θὰ ἀπαλλάξη οὕτω τοὺς ταξειδιώτας διηνεκοῦς βασάνου.

Φωνή της Ηπείρου, 4 Δεκεμβρίου 1892, Έτος Α', Αριθμ. 12

ΕΚ ΖΑΓΟΡΙΟΥ
9 Νοεμβρίου 1892
(Ἰδιαιτέρα ἀνταπόκρισις τῆς Φωνῆς τῆς Ἠπείρου)
Οἱ Ρωμοῦνοι - Ἁρπαγὴ παίδων - Συκοφαντίαι γονέων - Ὑποχώρησης ἑλληνικοῦ στοιχείου - Οἱ διδάσκαλοι Λεσνίτσης καὶ Βωβούσης.
Οἱ Ρωμοῦνοι, οἵτινες ἕως τώρα περιωρίζοντο μόνον εἰς ἁρπαγὰς ναῶν καὶ σχολείων, ἤδη ἀνέπτυξαν εἶδος τί μανίας πρὸς ἁρπαγὴν παίδων. Μετ' ἐκτάκτου ἐνδιαφέροντος παρατηροῦνται παρακολουθοῦντες τᾶς προόδους τῶν εἰς τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα φοιτώντων βλαχοπαίδων καὶ μεταχειρίζονται καὶ παρ' αὐτοὶς καὶ παρὰ τοὶς γονεύσιν αὐτῶν πᾶν κολακευτικὸν καὶ δελεαστικὸν μέσον, ἰδίως χρήματα, πρὸς προσηλυτισμὸν αὐτῶν. Ἰδίως μεγάλην ἐνδεικνύουσιν ἐπιθυμίαν ἴνα προσελκύσωσιν εἰς τὰ δύκτια τῶν τοὺς ἐκ τοῦ γυμνασίου Ἰωαννίνων ἀποφοιτώντας, εἰς τοὺς ὁποίους ὑπόσχονται ἐπὶ ἁδρὰ μισθοδοσία διδασκαλικᾶς καὶ δημοσῖας θέσεις, εἴτε δωρεὰν σπουδᾶς εἰς Βλαχὶαν καὶ Εὐρώπην. Ἐννοεῖται ὅμως ὅτι ὡς ἐπὶ τὸ πλέιστον ἐνταύθα ἀποτυγχάνουν οἱ δύσμοιροι! Ἀλλὰ τότε, ἀντὶ νὰ ὑποχωρήσουν, ἀλλάζουσι τὴν ἀλωπεκῆν καὶ μὲ μορφὴν τίγρεως προσέρχονται εἰς τᾶς κυβερνητικᾶς ἀρχὰς καὶ συκοφαντοῦν κατὰ διαφόρους τρόπους τοὺς γονεῖς τῶν παίδων.

ΕΚ ΣΕΡΒΙΩΝ
1 Νοεμβρίου 1892
(Ἰδιαιτέρα ἀνταπόκρισις τῆς Φωνῆς τῆς Ἠπείρου)
Ἐπιθέσεις Ρωμούνων καθ' ἱερέως - Παπαζήσης, Παπακώστας, Παπαγιάννης - Συμπλοκή - Ἡ γενειὰς τοῦ Ρωμούνου Παπαγιάννη - Ἐκβίασις ἐκκλησίας.
Τελευταίως, καθ' ἢν ἐποχὴν ἐτοιμάζοντο οἱ Σαμμαρινιῶται νὰ κατέλθωσι πρὸς παραχείμασιν εἰς Θεσσαλίαν, Μακεδονίαν καὶ Ἤπειρον, ἔτεραι ταραχαὶ ἔλαβον χώραν μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὀπαδῶν τῆς Ρωμουνικῆς προπαγάνδας. Ἀρχηγοὶ τῆς προπαγάνδας ἐνταύθα θεωροῦνται κάποιοι Παπαγιάννης καὶ Παπακώστας. Ὁ Παπαγιάννης εἶναι ὄνομα καὶ πράγμα παπάς, ἄνθρωπος σκαιοῦ καὶ κακούργου χαρακτῆρος, ὅστις μετὰ τὴν ἀποσκίρτησίν του εἰς τὴν προπαγάνδαν, παρ' ἢς ἐμυήθη τὰ τοῦ καθολικισμοῦ, κατέστη τόσον αἱμοβόρος καὶ φοβερὸς ὥστε οἱ συμπατριῶται τοῦ τὸν ἐπωνόμασαν βλαχιστὶ Παπά-Λοῦπον, ὁ ἔστι μεθερμηνευόμενον Παπά-Λύκον. Ὁ δὲ Παπακώστας, ὀνόματι Ζήσης, εἶνε γόνος παπὰ ἀπὸ τὴν μαύρην βαφὴν τοῦ δέρματός του, ἀπὸ τὸ ὠστεῶδες καὶ ρικνὸν σῶμα του, καὶ ἀπὸ τὸ ἄγριον καὶ κακοηθὲς βλέμμα του, εὐθὺς ἅμα τὸν ἀντικρύση τὶς κατανοεῖ τὴν κακοῦργον ψυχήν, ἢν περικλείει ἐντός του. 

“1884 ιουλίου 27. σιμίοσι κάνο ότι σίμερον κλέφτες άρπαξαν τι
Δούκο του Κουλάκι κε τι Λινούσιο του Θοδορί.
Ιουλίου 31. ι κλέφτες ίταν σααρκατσιάνι κε από δικί μας πατριότε
ο γιόργι ντάλας κε ο φλέγκας κε ο γιφτοστρατίς με τι μεγάλι σι-
μουρία ο ντουνιάς δε βγένι ντιπ όξο. Μόνο τασκέρια γιρίζουν.”

Για τον Φλέγκα ούτε είχαμε ακούσει ούτε είχαμε διαβάσει τίποτε. Αποταθήκαμε στον κ. Ευάγγελον Αβέρωφ-Τοσίτσαν, που είχε ακούσει γι αυτόν, όχι βέβαια από τη θεία του τη Βασιλαρχόντισσα (=Βασίλισσα κι αρχόντισσα), γιατί όσες φορές τη ρωτούσε ταραζόταν και ερχόταν σε άσχημη κατάσταση με την ανάμνηση αυτής της μεγάλης δοκιμασίας, αλλά από πρόσωπα πάλι συγγενικά:
Οι αρχοντάδες του Μετσόβου καθόντανε στο Κουλτούκι, όπου όχι μόνο απαγορευόταν να μπουν άνθρωποι της δεύτερης τάξης σ' εκείνη την πλατεία, αλλά και να περάσουν ακόμα απ' τον διπλανό δρόμο.