Η λαϊκή τέχνη σ’ όλες της τις μορφές ασκούσε και ασκεί ιδιαίτερη γοητεία για την πρωτοτυπία της και την πηγαία έμπνευσή της. Περιζήτητοι ήταν οι κάτοικοι ορισμένων περιοχών της Ηπείρου, οι οποίοι είχαν αποκτήσει ειδικότητα σε ορισμένες μορφές της.

Ο τόμος περιλαμβάνει κείμενα των αειμνήστων Στέργιου Ζ. Παπαγεωργίου και Βασίλη Βήκα, όπως και του Ζήση Μότσιου, φοιτητών του ιδρυτού της Ελληνικής Λαογραφίας Νικολάου Πολίτη (1852-1921), με θέμα τα έθιμα του γάμου στους Βλάχους. Τα τρία κείμενα αποτελούν πρωτογενείς λαογραφικές καταγραφές.

Στ' απότομα και απόκρημνα αντερείσματα των δυτικών πλευρών της Πίνδου, πάνω σε βράχους κοφτερούς και αγρίους, πού κάνουν το ανέβασμα εξαιρετικά δύσκολο κι επικίνδυνο, στα όρια της Ηπείρου προς τη Θεσσαλία βρίσκεται εγκατεστημένο σε υψόμετρο περίπου 1200 μ. το ιστορικό κεφαλοχώρι Καλαρρύτες.

Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής του Νίκου Φαρίνα «κόρλου μάρι», με τη ζωντανή αυτή απεικόνιση του τρανού χορού και τον λεπτομερή σχεδιασμό και συνάμα η καλαισθησία του εξωφύλλου, μας παραπέμπει νοερά στην εποχή που ο μεγάλος χορός, πραγματοποιούνταν στα Μεγάλα Λιβάδια «τι Σουμ Κέτρου», στη γιορτή των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.