Μία ενδιαφέρουσα μελέτη που αφορά την «Βλάχικη γλώσσα, ή το Ελληνοβλαχικό Ιδίωμα» , όπως το ονομάζει ό ίδιος, μας καταθέτει ο Λεωνίδας Ζ. Τζημοζιώγας.
Το πόνημα αυτό , αν και απόλυτα γλωσσικό, λεξιλογικό, είναι απότοκο πόνου μη επαγγελματία φιλολόγου, αλλά πολιτικού μηχανικού Τ.Ε, στο οποίο όμως αποτυπώνεται η φιλομάθεια του και η διατριβή του με την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία, αλλά και η « ενδεδειγμένη και άκρως επωφελής γλωσσομάθεια του μαζί με την χρήση βοηθημάτων, που αγνοούνται ακόμη και από ειδικούς , όπως ΤΟ Λατινο-Ιταλικό ετυμολογικό Λεξικό NOMEN Campanini – Carboni, ενδυναμώνουν το ενδιαφέρον της συγραφικής συμβολής του, με το ενδεχόμενο οποιασδήποτε δυσπυστίας και παντοίων επιφυλάξεων, αφού περίπου τα πάντα τείνουν να αναχθούν στην Ελληνική Γλώσσα»… όπως σημειώνει ο Αχιλλέας Γ. Λαζάρου, στον πρόλογο του βιβλίου.

Διαβάστε κάποια στοιχεία απο το βιβλίο απο ένα άρθρο του κ. Μιχάλη Πλίτση

Όταν το 1854 οι Ρώσοι άρχισαν να τρώγονται με λύσσα με τους Τούρκους για τη θάλασσα της Κριμαίας φάνηκε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ξεσηκωθούν οι ακόμη υπόδουλες ελληνικές περιοχές. Οι οπλαρχηγοί στην Ήπειρο στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία σχεδίασαν το πρόγραμμα της επίθεσης και άρχισαν ένας ένας να σηκώνουν τις αντάρτικες σημαίες.
Όλα αυτά συνέβαιναν προς το τέλος της Άνοιξης την εποχή που οι Βλάχοι της Μακεδονίας αφήνουν τα χειμαδιά στη Θεσσαλία και αρχίζουν να ανηφορίζουν μαζί τα τσελιγκάτα τους ( δηλαδή τα γιδοπρόβατα, τις γυναίκες, τα παιδιά τα σκυλιά και τα παραπαίδια) στα βλαχοχώρια της Πίνδου. Ο επαναστατικός αναβρασμός τους πέτυχε στο δρόμο και συγκεκριμένα όταν έφταναν στα χωριά που βρίσκονται κοντά στον Τύρναβο και στην Ελασσόνα.