Ο Προοδευτικός Σύλλογος Κορυδαλλού Καλαμπάκας ιδρύθηκε το 1978. Έδρα του είναι η Αθήνα.
ΣΚΟΠΟΣ: Η ανύψωσις του πολιτιστικού, κοινωνικού, μορφωτικού, οικονομικού και πνευματικού επιπέδου των κατοίκων του Κορυδαλλού.
Η καλλιέργεια του πνεύματος συνεργασίας, αλληλοβοήθειας, της επικοινωνίας όλων των ατόμων οι οποίοι κατάγονται από τον Κορυδαλλό, ανεξαρτήτως του που κατοικούν.
Η προβολή του Κορυδαλλού σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στο Εξωτερικό και η διατήρηση των τοπικών ηθών, εθίμων και παραδόσεων.
Ο Σύλλογος είναι τελείως αμέτοχος σε πολιτικές ή κομματικές επιδιώξεις και δραστηριότητες.
Παραλλήλως προς τον εθνικό δρόμο Καλαμπάκας - Ιωαννίνων αναπτύσσεται η επιμήκης κοινότητα του Κορυδαλλού, 38 χιλιόμετρα από την Καλαμπάκα και σε υψόμετρο 720 μ.
Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός της ασχολείται με την κτηνοτροφία, ενώ σημαντικό μέρος του πληθυσμού αποτελούν συνταξιούχοι και πρώην μετανάστες. Τους θερινούς μήνες το χωριό γεμίζει με κόσμο και παιδικές φωνές. Ανήκει στο Δήμο Μαλακασίου. (μαζί με τα χωριά Τρυγόνα , Πεύκη, Παναγία και Μαλακάσι).
Οι βλάχοι του Κεφαλοβρύσου, όπως και όλος ο ελληνισμός, έπλασαν τραγούδια για το έπος του 40. Τραγούδια που μίλησαν για τον αγώνα, τις νίκες, τον χαμό και την λευτεριά.
Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι το και παρακάτω που τραγουδιέται ακόμα στις μέρες μας.
Ένα τραγούδι που συνδέθηκε με το ολοκαύτωμα του χωριού το 1943 και που έμεινε να θυμίζει αυτούς που χάθηκαν για όλους εμάς.
Μία αξιόλογη και πρωτότυπη προσπάθεια για την διατήρηση της Βλάχικης Γλώσσας και της πολιτισμικής παράδοσης των βλαχοφώνων Ελλήνων των Μεγάλων Λιβαδίων Παϊκου, αποτελεί η έκδοση του βιβλίου «3 Παραμύθια …. Στην Ελληνοβλαχική γλώσσα» , που συνέγραψαν οι κυρίες Κούλα Λέντζιου- Τρίκου, Γιώτα Τρίκου και Ξένια Τρίκου.
Απο τον πρόλογο:
Τα παραμύθια αυτά αφιερώνονται στα μικρά και... μεγάλα παιδιά, που έτυχε να έχουν γονείς δίγλωσσους, ομιλητές της ελληνικής και της βλαχικής γλώσσας. Σ’ αυτά τα παιδιά, που έχουν πια ελάχιστα ακούσματα της βλαχικής, αλλά και σ' αυτά που, αν και τη γνωρίζουν, διαβλέπουν τον κίνδυνο της γλωσσικής φθοράς και του θανάτου της πατροπαράδοτης μας γλώσσας στα Μεγάλα Λιβάδια.
Η ανάγκη περίσωσης και αναβίωσης της γλωσσικής μας παράδοσης είναι προφανής. Πώς όμως; Τα παιδιά και οι νέοι έχουν πια άλλα ενδιαφέροντα και το περιβάλλον δεν ευνοεί, εφ' όσον οι Μεγαλολιβαδιώτες δεν ζούνε πια μαζί.
Τα παραμύθια αυτά είναι μια προσπάθειά μου να αφηγηθώ στη βλαχική γλώσσα γνωστά σε όλους μας παραμύθια, επιθυμώντας αυτά να αποτελέσουν στα χέρια των μεγάλων ένα εργαλείο προώθησης της γλώσσας μας και να δώσουν στους μικρότερους τη δυνατότητα να αποκτήσουν ακούσματα από τη γλώσσα των προγόνων τους. Μόνο κέρδος μπορεί να αποφέρει μία τέτοια προσπάθεια. Ασχέτως αν θα μάθουν να μιλούν ή όχι τη γλώσσα, ας συνηθίσουν τουλάχιστον να την ακούνε!
Εύχομαι αυτή μου η προσπάθεια να αποτελέσει απαρχή για τη διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και κίνητρο ίσως για τις επερχόμενες γενιές να ασχοληθούν και να μελετήσουν επιστημονικά τη βλαχική γλώσσα στα Μεγάλα Λιβάδια.
Η μεταφορά του προφορικού λόγου σε γραπτό δεν μπορεί να αποδώσει με πιστότητα τις φωνολογικές ιδιαιτερότητες της γλώσσας. Επικαλούμαι την επιείκεια των γλωσσολόγων και πιστεύω πως η ηχητική απόδοση στο CD. θα επανορθώσει τυχόν γραπτές ατέλειες.