Κατά την δεκαετία 1890-99 στο Ντομπρίνοβο υπηρετούσε ως ιεροψάλτης ο Αντώνιος Γκόγκας ή Γώγος, ο όποιος απεφάσισε να γίνει παπάς, όπως ήταν η επιθυμία των κατοίκων, που υπέγραψαν και πρακτικό και το έστειλαν στον Μητρόπολη Ιωαννίνων.
Πλην όμως ο Δεσπότης ηρνείτο την χειροτονία, διότι κατά την εξομολόγηση του διεπιστώθη ότι η σύζυγος του (μέλλουσα παπαδιά) είχε κάμει αποβολή και κατά τον Δεσπότη αποτελούσε κώλυμα. Αυτό όμως εκρατείτο μυστικό. Οι κάτοικοι ανυπομονούσαν να δουν τον Γκόγκα παπά, και με απεσταλμένους παρακαλούσαν το Δεσπότη, ο όποιος απαντούσε αρνητικά, χωρίς ν’ ανακοινώνει και το λόγο.
Απελπισμένοι τώρα οι κάτοικοι κατέφυγαν στον εκ Βρυσοχωρίου γέροντα Αδαμάντιον Κουνάβον, που υπηρετούσε ως ιεροψάλτης στον Άγιο Νικόλαο αγοράς Ιωαννίνων. Τον παρεκάλεσαν να πάει εκ μέρους των στο Δεσπότη και να διαβίβαση την παράκληση των κατοίκων Ντομπρίνοβου να χειροτόνηση τον Γκόγκα ιερέα.
Ο Δεσπότης απήντησε αρνητικώς και συγχρόνως εξεμυστηρεύθη το λόγο της αρνήσεως του στον Κουνάβο, ο όποιος κ’ έγραψε στη δημογεροντία Ντομπρίνοβου ότι δεν μπορεί να γίνει ο Γκόγκας παπάς.

Σε δυόμισι μήνες το Ζάππειο Μέγαρο οφείλει να μνημονεύσει τα 150χρονα μετά θάνατον αυτού του μεγάλου Εθνικού Ευεργέτη. Προκαταλαμβάνω της εναπομείναντος περιόδου για να θυμίσω στη μεγάλη ελληνόβλαχη κοινότητα, δώθε και εκείθε συνόρων, μαζί και στον υπόλοιπο βορειοηπειρωτικό ελληνισμό, αν προλαβαίνουν ας τιμήσουν τη μνήμη του Ευάγγελου Ζάππα πρωτίστως ως εθνικού ήρωα. Τιμή που οι διαχρονικές ελληνικές κυβερνήσεις ανέκαθεν έχουν στερήσει σ’ αυτόν και σε όλους τους ήρωές μας, παρόλο που από την Άνω Ήπειρο έτρεξαν σε κάθε γωνιά της επαναστατημένης Ελλάδας θυσιάζοντας εαυτούς για την ανεξαρτησία της.
Για όσους γνωρίζουν ολίγα ο Ευάγγελος Ζάππας υπήρξε υπασπιστής του Σουλιώτη πολέμαρχου Μάρκου Μπότσαρη σε όλους τους πολέμους του Σουλίου, μέχρι τελευταίως της Σπλάντζας. Μετά τον θάνατο αυτού του θρυλικού αγωνιστή συνέχισε τον αγώνα μαζί με τον αξιομνημόνευτο καπετάν Κίτζο Τζαβέλα όπου αρίστευσε με ανδραγαθήματα σε όλα τα πεδία μαχών, Ήπειρο, Μεσολόγγι, Κόρινθο, Άμφισσα, Άμπλιανη, και τιμώμενος με τον βαθμό του ταξιάρχη τέθηκε επικεφαλής όλων των βλαχοχωριών του Σαλώνου.

ΓΕΝΙΚΑ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ - ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΤΣΕΛΙΓΚΑΤΟΥ 

Ο αναγνώστης θα μπορούσε να θέσει το εξής ερώτημα: Τι μας ενδιαφέρει τώρα να μάθουμε για τα τσελιγκάτα και ποια ήταν αυτά, μιας και το θέμα αυτό ανήκει πλέον στο παρελθόν. Παρόλα αυτά, θεωρούμε ότι αξίζει τον κόπο να αναφερθούν και αυτό θα διαπιστωθεί με τα παρακάτω γραφόμενα.
Οι συντεχνίες, ενώσεις δηλαδή που προστατεύουν ένα επάγγελμα, αποτέλεσαν ένα σημαντικό φαινόμενο στην βυζαντινή εποχή και ιδιαίτερα στον ελληνικό πολιτισμικό χώρο της Τουρκοκρατίας. Τέτοιες «συνεταιρικές» ενώσεις ήταν οι τεκτονικές ενώσεις (χτίστες-μαραγκοί), τα καραβάνια (αγωγιάτες), οι ενώσεις ψαράδων, ορυχείων, ναυτικών κλπ (καθολικό φαινόμενο στην περίοδο της τουρκοκρατίας).
Ειδικότερα, οι κτηνοτρόφοι δημιούργησαν από παλιά ένα είδος άτυπου κτηνοτροφικού ορεινού συνεταιρισμού, το τσελιγκάτο, όπως επικράτησε να λέγεται, οργάνωση που διακρίθηκε για το δυναμισμό και την αντοχή της σχεδόν μέχρι την εποχή μας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μεταξύ 1393 και 1395 οι Τούρκοι έγιναν κύριοι της Θεσσαλίας. Το 1444 οι Θεσσαλοί, με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, εξεγέρθηκαν και έδιωξαν τους Τούρκους, αλλά μετά από δύο χρόνια, το 1446, ο στρατηγός Τουραχάν βέης επέβαλε την οριστική τουρκική κυριαρχία στη Θεσσαλία, η οποία επρόκειτο να κρατήσει πάνω από τέσσερις αιώνες¹. Τότε οι Τούρκοι αρχίζουν τον εποικισμό της Θεσσαλίας, κυρίως της περιοχής Λαρίσης, με «Τούρκους» από τη Μ. Ασία (Ικόνιο) και καθιστούν τα Τρίκαλα προχωρημένη στρατιωτική βάση εναντίον των ανυπότακτων κατοίκων της Πίνδου και των Αγράφων. Τότε, επίσης, οι μεγάλες πεδινές εκτάσεις έπεσαν στα χέρια των Τούρκων και δημιουργήθηκαν τα πρώτα τσιφλίκια².
Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας παρατηρείται μια φυγή των κατοίκων των πεδινών περιοχών προς τα ορεινά και δύσβατα μέρη. Τότε τα βουνά της Θεσσαλίας γέμισαν από γραφικά χωριουδάκια, που έσφυζαν από ζωή. Από αυτά ξεπήδησαν οι ηρωικοί «κλέφτες», οι οποίοι αποτέλεσαν την κύρια δύναμη αντίστασης εναντίον των Τούρκων και πρωτοστάτησαν στους αγώνες της ανεξαρτησίας μερικούς αιώνες αργότερα³. Ωστόσο, μετά την πρώτη θύελλα της τουρκικής κατάκτησης έχουμε και το αντίστροφο φαινόμενο, δηλ. τις μετακινήσεις από τις ορεινές περιοχές προς τα αστικά κέντρα⁴.