Στην αυγή της λογοτεχνικής δημιουργίας κάθε λαού βρίσκεται το δημοτικό τραγούδι. Άλλωστε είναι αυτονόητο ότι ο προφορικός λόγος προηγείται του γραπτού. Έτσι και στην ελληνική λογοτεχνία. Πρώτα δημιουργήθηκαν τα δημοτικά τραγούδια που μιλούσαν για έργα και ημέρες θεών, ημιθέων, ηρώων, κοινών θνητών. Αυτά και η γλώσσα τους έθρεψαν τον Όμηρο. Ύστερα ήρθαν οι λυρικοί ποιητές. Οι πεζογράφοι ακολούθησαν. Έτσι έγινε στην Αρχαία Ελλάδα.
Έτσι, όμως, έγινε και στη Νέα Ελλάδα. Στην αυγή της νεοελληνικής λογοτεχνίας βρίσκονται πάλι τα δημοτικά τραγούδια είναι τα Ακριτικά. Αυτά έθρεψαν το λόγιο έπος «Διγενής Ακρίτας». Μόνο που δεν ακολούθησαν αμέσως, όπως θα ανέμενε κανείς, η λυρική ποίηση και η έντεχνη πεζογραφία. Και τούτο διότι οι βυζαντινοί λόγιοι, προσηλωμένοι στην καθαρεύουσα της εποχής, δεν εκμεταλλεύτηκαν την ποιητική καλλιεργημένη λαϊκή γλώσσα των δημοτικών / ακριτικών τραγουδιών. Ύστερα, ανακόπηκε και η πνευματική πορεία του Έθνους.
Αντικείμενο της παρούσας διατριβής αποτελεί η πόλη της Πρέβεζας και ιδίως οι αλλαγές που υπέστη στο οικονομικό, οικιστικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο ως συνέπεια της απώλειας του διαμετακομιστικού της ρόλου.
Οι Συρρακιώτες είναι η δεύτερη πληθυσμιακή ομάδα, μετά τους Λευκαδίτες, που αναπτύχθηκαν οικονομικά, πολιτισμικά στην Πρέβεζα μετά το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μεγάλη σημασία δίνεται στα αίτια που τους οδήγησαν να εγκατασταθούν μόνιμα στην Πρέβεζα. Επίσης, περιγράφεται η αυτονόμηση των τυροκόμων από τους κτηνοτρόφους, τα κονάκια τους και οι οικισμοί που δημιουργήθηκαν με τη μόνιμη εγκατάσταση στην πόλη. Επισημαίνεται η μετάβαση των Συρρακιωτών στη νέα παραγωγική δραστηριότητα, την τοματοκαλλιέργεια, καθώς και οι λόγοι που τους ώθησαν σ' αυτό το άλμα.
Οι Συρρακιώτες δεν είναι βέβαια νεοφερμένοι στην Πρέβεζα. Η βιοτεχνική ακμή του ορεινού χώρου στην Ελλάδα επηρέασε και το Συρράκο, που γνώρισε σημαντική άνθηση στην «κατασκευή διαφόρων ειδών μάλλινων υφασμάτων και τυροκομικών προϊόντων». Το Συρράκο, το οποίο είναι «κωμόπολις της Ηπείρου εν τη περιφέρεια Μαλακασίου» και «κείται ανατολικώς των Ιωαννίνων και εις δεκάωρον απόστασιν επί των απόκρημνων κλιτύων της Πίνδου», εκμεταλλεύθηκε με τον καλύτερο τρόπο τα πολλά πρόβατα που είχε και ανέπτυξε μια αξιοθαύμαστη παραγωγική και εμπορική δραστηριότητα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η άνθηση αυτή όμως έφερε τους Συρρακιώτες και στην Πρέβεζα, που ήταν διαμετακομιστικό κέντρο της Ηπείρου. Ήρθαν στην πόλη οι ραφτάδες, μια από τις κοινωνικές ομάδες του Συρράκου. Αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας ότι στη Λάμαρη ξεχείμαζε η άλλη κοινωνική ομάδα του Συρράκου, οι κτηνοτρόφοι, γίνεται κατανοητό πως η ανάπτυξη της τυροκομίας προσέλκυσε όσους Συρρακιώτες ασχολούνταν με το εμπόριο, αφού λόγω καταγωγής είχαν εξασφαλισμένη την προτίμηση των κτηνοτρόφων. Διαβάστε online ή κατεβάστε
Σας προσκαλούμε στο 15° Πανελλήνιο Συμπόσιο Ιστορίας, Λαογραφίας, Βλάχικης Παραδοσιακής Μουσικής και Χορών, με θέμα :«ΤΑ ΔΙΚΤΥΑ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ» που διεξάγεται στο Συνεδριακό Κέντρο του Πολυχώρου Πολιτισμού « Βέτλανς », το Σάββατο 6 & Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014 στη Νάουσα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 15ου ΣΥΜΠΟΣΙΟΥ ΠΟΠΣ ΒΛΑΧΩΝ
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014
12.00-14.30: Αφίξεις συνέδρων - Εγγραφές
15.00-17.00: Εργαστήρια χορού
20:00-21:30: Χορευτικές επιδείξεις των Χοροδιδασκάλων των Συλλόγων Μελών της Ομοσπονδίας στο Δημοτικό Πάρκο Νάουσας
17.30: Έναρξη Επιστημονικού Συμποσίου
Χαιρετισμοί: Μιχάλης Μαγειρίας, πρόεδρος ΠΟΠΣ ΒΛΑΧΩΝ και ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΒΛΑΧΙΚΗΣ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑΣ Αρχοντούλα Tζιμουλίκου, πρόεδρος Συλλόγου Βλάχων Νάουσας.
Tα δεδομένα στα οποία στηρίχτηκε η παρούσα μελέτη προέρχονται από τις επιτόπιες έρευνές μου στα χωριά της Διευρυμένης Κοινότητας Ασπροποτάμου. Η έρευνα στο Ασπροπόταμο, που βρίσκεται στο δυτικό άκρο του νομού Τρικάλων προς το νομό Ιωαννίνων, έγινε τα καλοκαίρια του 2003, 2004 και 2005 στα πλαίσια τριών εικοσαήμερων εντεταλμένων λαογραφικών αποστολών του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Επισκέφθηκα το σύνολο των χωριών της περιοχής, αλλά, μετά τη δεύτερη αποστολή μου το 2004, εστίασα την έρευνά μου κυρίως στο Χαλίκι (υψόμετρο 1160 μ.), το οποίο εγκαταλείπεται ολοκληρωτικά από τους κατοίκους του κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Το Χαλίκι σε αντίθεση με τα περισσότερα χωριά του Ασπροποτάμου, τα οποία αποτελούν πλέον καλοκαιρινά θέρετρα, διαθέτει μια αξιοθαύμαστη κοινωνική συνοχή λόγω του έντονου κτηνοτροφικού χαρακτήρα του και του γεγονότος ότι η πλειονότητα των κατοίκων είναι μόνιμα εγκατεστημένοι στα Φάρσαλα και σε ορισμένα γειτονικά χωριά κατά τη χειμερινή περίοδο, όπου συνεχίζουν την κοινοτική τους ζωή1.